donderdag 29 oktober 2009

Wicked Witch wil Michael Bublé

Ik verbaas me vaak over klanten. Maar verbijsterd was ik nooit. Tot ik met een vrouw, Wicked Witch is de eerste naam die bij me opkomt, werd geconfronteerd.

Ze zag er bizar uit: zwart getatoeëerde lippen, enorme zonnebril en blonde dreads met een verzameling maffe paarsroze clipjes, maar ze stelde best een gewone vraag: Treed Michael Bublé binnenkort op in Nederland? Ik bekeek zijn speellijst, maar die was helaas niet up to date. Ik legde dat Wicked Witch uit en verwachtte dat ze weg zou gaan, maar nee. Sterker nog, ze kwam nu pas op dreef.

‘Ik heb Michael Buble nodig omdat ik voor Lou Reed een duet moet regelen.’
‘Ja, daar heb ik hem telefonisch al over gesproken – vier keer zelfs – maar ik ben z’n nummer kwijt. Zoek jij dat even voor me op?’

Zit er soms een verborgen camera in die dreads?

‘Ik heb hem ook al een keer ontmoet. Tenminste, iemand die zich voordeed als Michael Bublé. We hadden afgesproken, op een parkeerplaats, en toen kwam er een neger naar me toe. Het enige dat hij zei was ‘wil je neuken’. Ik dacht, misschien was het iemand die zich voordeed als Michael Bublé, weet jij dat?’

Ik weet het niet. Ik ben verbijsterd. Ik wil dat deze heks in rook opgaat.

Eindeloos herhaal ik dat Michael Bublé geen neger is – al weet ik dat niet zeker, want mij heeft hij nooit naar een parkeerplaats gelokt. Na lang dralen vertrekt Wicked Witch. Mijn opluchting is van korte duur, want in mijn mailbox bericht van het GelreDome: de kaartverkoop voor het concert van Michael Bublé start aanstaande vrijdag.

donderdag 22 oktober 2009

Poolparty

1 drankje in de Sugarfactory moet kunnen. Ook als de volgende dag de tentamenweek begint. Maar het werden heel veel drankjes en van studeren kwam de volgende dag weinig terecht.
Dinsdags de schade ingehaald: hele dag gelezen, samengevat en aan opdrachten gesleuteld.
Dus: woensdag alle tijd voor wodka tijdens de opening van het fantastische Amsterdam Dance Event (ADE)!
Donderdag spijt, maar niet lang: na wat baantjes trekken in het zwembad kan ik me vast volop op mijn studie concentreren…

Maar: het zwembad viert zijn 80 jarig bestaan. En dat betekent ballonnen en bekertjes vol chemisch gekleurde limonade all over the place. Mijn maag verzet zich tegen de weeë geur van pannenkoekenbeslag. Toch spring ik het bad in: poolparty of niet.

Ik ben niet het enige 'feestbeest' in het water: een Surinaamse vrouw met folie om haar hoofd (haar idee van badmuts?) staat roerloos in het pierenbadje, het water reikt hooguit tot haar middel. Een dame op leeftijd vertelt aan iedereen die haar voorbijzwemt dat ze watervrees heeft (wat doet ze hier dan?). En een jongetje hupst op de duikplank, zijn vele vetrolletjes trillen fanatiek mee. Hij springt en veroorzaakt een vloedgolf als hij plat op zijn buik landt (Au!).

Na een half uur hou ik het voor gezien. Als ik het kleedhokje uitkom krijg ik een royaal met poedersuiker bestrooide pannenkoek. Mijn maag geeft zijn verzet op: misschien is het zo gek nog niet om de week die ik begon in de Sugarfactory af te sluiten met wat zoetigheid.