Hersenspinsel tijdens Flatliners

Vreemd hoe het geheugen soms werkt. Middenin een film, Flatliners, dacht ik aan Winnie H., een meisje waar ik ooit mee in de klas zat. Geen idee waarom, dus de gedachte vervloog even snel als 'ie opkwam.

In Flatliners forceren vier studenten geneeskunde een hartstilstand bij een klasgenootje, David Labriccio. Daarmee willlen ze erachter komen hoe het is om een bijnadoodervaring te hebben. Na 2.20 minuten dienen de studenten David elektrische schokken toe om zijn hart weer te laten kloppen. Een gewaagd experiment, maar het slaagt, David komt weer tot leven.

Wel laat de bijnadoodervaring sporen na: het beeld van een meisje dat David pestte op de basisschool achtervolgt hem. Haar naam? Winnie Hicks.

Sjonnie en Darwin

Een nieuw dj apparaat! En ik ben, hoewel ik alleen ‘plaatjes draai’ op mijn iPod, uitgenodigd voor de launch. In The Sand een heleboel mannetjes-die-weten-hoe-het-moet (hip geknipt haar, overhemd en jeans volgens de laatste mode), maar geen bekende artiesten – tenzij ik Ferri Somoqyi meetel. Een marketeer die zijn vak verstaat weet waarom de bekendste dj’s er niet zijn: ‘Een Tijs en een Armin (meneer de marketeer kent ze persoonlijk) komen natuurlijk niet. Die vinden Pioneers CDJ-2000 allang geweldig.’

Of Pioneer ook mij overtuigt moet nog blijken: voorlopig ligt het apparaat ‘geheimzinnig’ onder een wit laken. Er komt een mannetje naast staan, ik noem hem voor het gemak even Sjonnie.
‘Evolutie’, zegt Sjonnie.
En: ‘alleen de sterkste past zich aan.’
De mannetjes-die-weten-hoe-het-moet kijken hem glazig aan.
‘Darwin’, verduidelijkt Sjonnie nerveus.
Er valt een lange, pijnlijke stilte. Sjonnie had zich de moeite om dj apparatuur te linken aan de evolutietheorie kunnen besparen, de mannetjes snappen er duidelijk niets van. Ongeduldig zie ik ze denken: ‘wanneer mogen we Pioneers nieuwe speeltje zelf proberen?’

Maar Sjonnie somt eerst de specificaties van CDJ-2000 op.
‘Iemand nog bier’, sist mijn buurman, met een lijf waar er nog een heleboel inpassen.
‘Doe mij maar een halve liter’ grapt zijn vriend van twee meter.
Net als mijn buurman zich omdraait naar de bar begint Sjonnie over de prijs. Meteen staat mijn buurman stil: ‘dit wil ik wél weten.’

Voor 1799 euro, inclusief BTW, speelt het apparaat muziek af van een USB stick en sorteer 'ie nummers – zonder hulp – op alfabet. Mijn buurman weet genoeg. De videoboodschap waarin Armin, zoals de marketeer mij al verklapte, juicht ‘niets liever te willen dan Pioneers CDJ-2000’ boeit hem niet. Ook ik heb genoeg gezien: voorlopig voldoet mijn natuurlijk door mij geselecteerde, alfabetkennende iPod – gekocht inclusief USB kabel.

Magische Holland Dance hit

Besef van tijd verlies je in de dansvoorstelling Last Touch First. En dat voelt goed. De dansers dansen in slow motion - maar vergis je niet - er gebeurt een hoop. Kijk toe hoe de dansers opgaan in elkaar en één worden met de chique negentiende-eeuwse huiskamer, waar een spookachtige sfeer hangt. Ongemerkt versnellen de dansers en voor je het weet applaudisseer je voor deze magische Holland Dance hit van de choreografen Michael Schumacher en Jiri Kylian.

Last Touch First – Holland Dance Productie
Gezien: 14 september, Stadsschouwburg Amsterdam

Ooit een vrouw met een baard gezien?

'Wil je straks gratis naar het Theater Festival?' Op zo'n vraag zeg ik geen nee, en dus zat ik vrijdagavond zomaar op rij 1 in de Brakke Grond. Voor mij een imposant poppenhuis op een frisgroen grasveld, het zag er sprookjesachtige uit. Toch voelde ik al snel dat ik niet in een gelukkig sprookje was beland. Aan het grasveld grensde een donker woud, waar mannen twee gezichten hebben en vrouwen een baard…

Theatermaakster Manah Depauw zet hoofdpersoon Johnson neer als een Janus, een man met twee gezichten. Vandaar ook de titel van de voorstelling: Johnson & Johnson. Johnson is een jager en in het bos ontmoet hij een meisje met een baard, dat snakt naar een pijnstiller. Haar lot in dit bizarre 'sprookje' is bezegeld als Johnson een pijnstiller in zijn broekzak blijkt te hebben: ze trouwt hem om haar pijnstillerverslaving te bevredigen.

Zoals altijd in (nare) sprookjes heeft ze ook een belofte moeten doen: ze mag Johnson niet van voren aankijken. Als hun blikken elkaar per ongeluk kruisen in de spiegeling van het badwater, slaan de stoppen door bij Johnson en verandert hij haar hart in een steen.

Het meisje gaat op zoek naar een oplossing. Ondertussen zie je op videobeelden Sneeuwwitje ronddartelen in het dierenbos. Het meisje lijkt de op Sneeuwwitje, al is ze niet zo zorgeloos en evenmin zo mooi. Om aan te geven dat een vrouw nooit 100% vrouwelijk is, maar altijd ook mannelijke eigenschappen bezit, heeft Depauw haar een baard gegeven. Ooit wel eens een naakte vrouw met een baard gezien?! Het is iets waar je – hoe dan ook – gefixeerd naar kijkt.

De voorstelling komt tot een climax als het meisje Johnson voor het gerecht daagt. De zaak loopt bloederig uit de hand, wat viel te verwachten in een sprookje dat steeds meer wegheeft van een horrorfilm. Depauw speelt in Johnson & Johnson met uitersten en daarmee houdt ze je – of je wil of niet – in haar greep.

Manah Depauw - Johnson & Johnson Gezien: 4 september in de Brakke Grond in Amsterdam.
Deze voorstelling was onderdeel van het Theater Festival

Kan Niet Meer Inschatten

‘Kan Niet Meer Inschatten’, schrijft een NUjij redacteur over het KNMI. Een briljante woordspeling waarmee de redacteur doelt op het weeralarm dat het KNMI op donderdag 20 augustus afgaf. Ik zou die dag de opening van het Groningse Noorderzon festival verslaan en daarmee de voorpagina halen (van de website waar ik voor schrijf). Maar het weeralarm bleek dominanter…

‘Zware onweersbuien.’ Ik zag de geknapte leidingen boven het spoor van Amsterdam naar Groningen al voor me. ‘Hagelstenen zo groot als pingpongballen.’ Noorderzon staat bekend om het experimentele aanbod, maar om met een batje op mijn hoofd het terrein te betreden? Hoe dieper ik de media indook, hoe harder het alarm klonk. Toen ik las over windstoten die mij met 115 km/u van het festival af zouden blazen stond mijn besluit vast: ik bleef thuis.

Resoluut pakte ik de telefoon. De zon kriebelde plagerig op mijn wangen. Noorderzon nam op, ik meldde mij af en hing met gloeiende wangen op. De windstoten, de redenen waarom ik thuis bleef, waren ondanks hun verwachte snelheid nog in geen velden of wegen te bekennen.
De volgende ochtend was er geen afgewaaide tak te zien op straat. Hoog tijd om mezelf te kwellen en op internet te zoeken naar unieke, onvergetelijke, ‘dit-had-je-niet-mogen-missen’ Noorderzon ervaringen. Ze bleken net zo min te bestaan als de windstoten. De reden? Niet alleen ik, maar ook de festivalorganisatie bleek beïnvloed te zijn door de media.

De opening was afgelast.

Honderden bezoekers teleurgesteld, honderden kaarten voor niets verkocht en geen enkele voorstelling uitgevoerd. En dat vanwege van een stel onweersbuien, waarvoor Fons van Loy, hoofd Weerkamer van de KNMI, algauw de creatiefste verklaringen vindt: ‘Vergelijk het met een snelkookpan. De druk neemt aan de onderkant toe, tot het ventiel en alle druk eruit schieten. We weten dat dit soort buien kunnen ontstaan, alleen niet exact waar en wanneer.’ De media reageren hier even heftig op als op het weeralarm. ‘Kan Niet Meer Inschatten’, schrijft de NUjij redacteur. Wie kunnen er niet meer inschatten? Zijn dat niet de brengers van het nieuws, de media zelf?