zondag 29 november 2009

Doodgaan

Dromen dat je over een jaar sterft. Het overkomt de Schotse regisseur Amy Hardie. Vanaf dat moment besluit ze elke dag van haar leven te filmen, wat leidt tot The Edge of Dreaming, een surreëel pareltje te zien tijdens IDFA.

Wat zou ik doen, vraag ik me af, als ik nog maar één jaar te leven heb?

Gewoon doorwerken, alsof er niets aan de hand is?
Al mijn spaargeld besteden aan vakantiebestemmingen (die, eenmaal aangekomen, toch niet zo fantastisch zijn als in de folder) of kledingstukken (die ik, zelfs als ze lekker zitten, maar kort zal dragen)??
Spontaan ontzettend familieziek worden???

Ziekenhuisbeelden vestigen mijn aandacht weer op het filmscherm. Doktoren constateren een ernstige longafwijking bij Hardie, haar longen functioneren nog maar voor 60%. Hoe werkelijk is een droom? Hardie neemt het heft in handen, leest Jung, raadpleegt neuropsychologen en zelfs een sjamaan.

Eindigt The Edge of Dreaming met Hardies 49ste verjaardag of met haar dood? See for yourself in deze dromerige Doc for Sale waar Hardie research en emotie en psyche en natuur kleurrijk samensmeedt.

donderdag 26 november 2009

Fish Tank fucking beautiful

Na een week fulltime tv kijken verlang ik naar een groter scherm. Geen probleem met twee bioscopen in de buurt, dus in plaats van voor de buis nestel ik me in de bovenzaal van Rialto. Even ben ik een meisje van 15, aan alle kanten opgesloten in een vissenkom vol tienerdromen.

Schelden. Dat is wat je doet als je een niet bijster mooi (mager, slecht gebit en hier en daar een pukkel) pubermeisje bent in een Britse buitenwijk.
‘What’s wrong with you?’
‘You’re what’s wrong with me!’

Ruziedialoogjes als deze domineren Fish Tank. Regisseur Andrea Arnold draait het zo dat ik me meteen verbonden voel met Mia (Katie Jarvis). Wat een leven… een moeder die je ‘slet’ noemt (terwijl je nog maagd bent) en je vertelt op het punt van een abortus te hebben gestaan (net als jij je excuses aan wilt te bieden).

Geen wonder dat Mia een paard probeert te stelen. En daarna de liefde van haar moeders nieuwe lover. Maar het paard sterft en de lover, de wannabe hero van de film, blijkt de grootste schurk van allemaal.

Wat te doen? Fish Tank is een film waarin pubermeisjes zwarte tranen huilen, maar blijven hopen dat alles op een dag beter wordt. Mij heeft Arnold absoluut uit die illusie geholpen. Wat heb je aan dromen als je in een fish tank genaamd Essex woont?

Fish Tank - must see voor iedereen die puber is of was.

woensdag 18 november 2009

Televisieverslaafd II

Het zal jou misschien minder verbazen dan mij, maar de volgende dag stond mijn tv niet voor mijn deur. Was ik te naïef geweest? Tegen beter weten in bel ik aan bij de buurman, maar er doet niemand open en er brandt geen licht. Ze zijn vast mijn tv aan het verpatsen…

Zodra ik ze thuis hoor komen, storm ik naar beneden.
‘Hai,’ zeg ik zo opgewekt/onschuldig mogelijk, ‘hoe was de film?’
‘Jaaaaa,’ speelt mijn buurman het spelletje mee, ‘mooi hoor en bedankt nog.’ Verder niks. Niet ‘en dus kom ik nu je tv terugbrengen’, zelfs geen ‘sorry, maar je tv ging stuk dus we laten m repareren’. Nee, gewoon niks.
‘Breng je 'm weer terug?’ vraag ik poeslief.
‘Jaaaaaaaaaaa,’ antwoord mijn buurman, ‘zometeen.’

‘Zometeen.’ Wat een stom antwoord. Zo stom dat ik niet weet wat ik moet zeggen en afdruip naar boven. Daar ijsbeer ik heen- en weer. Hun huis binnenstormen om het ding te zoeken, klagen bij de huismeester, de politie bellen… Ik verwerp de ene na de andere onzinoplossing en koester ondertussen een onrealistisch sprankje hoop dat zo toch de bel gaat en tadaaaaaaaaaaaa televisie terug.

Acht uur. Ik wil ineens ontzettend graag het Journaal kijken. Trinnnnnggggggggggg. Een verbaasd kijkende buurman doet open. Had zeker niet gedacht dat ik terug zou komen.
‘Hoi, ik wil het Journaal kijken.’
Terwijl ik het zeg hoor ik tot mijn verbazing de tune van het NOS Journaal door hun huiskamer galmen. Waaaaat! Zijn ze nou helemaal? Beetje het journaal kijken op mijn televisie?! Buurman ziet mijn ongelovige blik, draait zich om en trekt de stekker uit het stopcontact. Verrast loop ik naar boven, buurman sjokt achter me aan met in zijn magere armpjes mijn enorme tv-toestel.

‘Leuke laarzen’, zegt hij als hij het toestel boven voor mijn voeten dropt. Als hij maar niet denkt dat z’n vriendin ze mag lenen…

zondag 15 november 2009

Paolo op Perzisch tapijtje

‘Hey, I put my new shoes on, and suddenly everything is right.’
Vrijdag was het eindelijk zo ver: ik op nieuwe schoenen naar het uitverkochte concert van Paolo Nutini. Althans, dat was het plan. Als ik zie hoe hard het regent, glip ik toch maar in mijn oude gympjes.

Gelukkig maar, want als ik tegen negenen binnenkom staat de zaal zo propvol hysterisch gillende fans dat ik naar het balkon vlucht. En dus veel te ver bij Paolo vandaan sta om hem mijn nieuwe schoenen te showen :(

Het decor wekt de indruk dat Paolo zelf wel new shoes aan heeft getrokken: onder de microfoon ligt een Perzisch tapijtje waarop Paolo’s schoenen hoe dan ook schoon zullen blijven. Als hij opkomt schiet mij nog een reden voor het tapijtje te binnen: Paolo staat zo krom als een oud opaatje – terwijl hij een jaar jonger is dan ik!

Ik probeer zijn blik te vangen, maar hij kijkt alleen maar naar de grond. Sjonge jongen, hoe heeft Paolo de zaal zo vol gekregen? Ik ken een fan die om 16:00 al voor Paradiso wilde gaan staan. Als er een spot op de fans voorin de zaal wordt gericht, zie ik haar. Respect!

Toegegeven, als Paolo begint te zingen ben ik al mijn kritiek vergeten. Wat een stem! Zuiver, gevoelig en een tikje hees. Zeer geschikt voor soulvolle popsongs als Paolo’s hit Jenny don’t be hasty ‘Oh, Jenny you are crazy (…) and it killllllllllllllls me’ en zijn nieuwe single Coming up easy. Zelf komt Paolo ook steeds meer in de stemming. Halverwege knikken zijn knietjes van plezier…

Krom, knikkende knietjes en een Perzisch tapijtje. Een deprimerend tafereel, maar geloof me: zodra Paolo zijn strot opentrekt zijn al je zorgen vergeten.
‘Hello new shoes, bye bye them blues.’



woensdag 11 november 2009

Televisieverslaafd

Net als ik lekker onder de dekens kruip gaat de bel. Het is half 1 ’s nachts. Bedtijd, denk ik bij mezelf en doe mooi niet open.
‘Buurvrouw, buurvrouw,’ klinkt het voor mijn deur, ‘doe open, het is dringend buurvrouw.’ Weer wordt er gebeld. ‘Buurvrouw, toe nou, er is iets ergs gebeurd, asjeblieft, doe open.’
Zo’n schreeuw om hulp negeer je niet, dus ik trippel in mijn nachthemd naar de deur en krijg het meest vreemde verzoek ooit voor mijn kiezen…

‘Buurvrouw, oh, wat ben ik blij dat je opendoet. Mijn vriendin is jarig en we waren knus op de bank een dvd’tje aan het kijken. Maar wat denk je: vlak voor het einde van de film gaat de tv kapot! Ooh buurvrouw, mag ik asjeblieft jouw toestel lenen? Mijn vriendin is jarig en wil zoo graag weten hoe de film afloopt!’

Dit moet ik even verwerken. Ik heb mijn televisie nog niet eerder om half 1 ’s nachts uitgeleend. Überhaupt heeft eigenlijk nog nooit iemand om mijn tv gevraagd…

‘Aah toe,’ dramt mijn buurman. Het valt me op hoe mager hij is. Zijn ogen flitsen zenuwachtig heen- en weer. Dat hij niet vies is van een jointje is me bekend: de wietlucht die onder zijn huisdeur vandaan walmt is zo sterk dat het hele pand ervan mee kan genieten. Ineens vraag ik me af of er soms meer drugs in het spel zijn? Heb ik met een junk te maken?

Magere Hein is niet op zijn achterhoofd gevallen, en speelt in op mijn gevoel: ‘Och buurvrouw, mijn vriendin heeft het niet makkelijk. Ze heeft een rottijd achter de rug. Ik wil haar laten zien hoeveel ik van haar hou en heb een mooie dvd voor haar gekocht. Jeweetwel, zo’n romantische film. Zou ook echt iets voor jou zijn.’

‘Hoe heet 'ie dan?’ vraag ik bijdehand, maar dat weet buurman niet.
Hij vervolgt: ‘We zaten zo lief te kijken samen. Een gelukkige glimlach, die ik al maanden niet had gezien, om haar mond, en ineens gaat de tv kapot! Mag ik asjeblieft die van jou?’

Ik bekijk m’n tv. Een monsterlijk wit gevaarte, met zo’n ouderwetse toeter achterop. Ooit van een vriend gekregen, die 'm weer van zijn oma had, die beweert dat het toestel toen ook al tweedehands was. Tsja, om daar nou moeilijk over te doen?

‘Ok,’ zeg ik, ‘neem maar mee.’ Buurman loopt binnen, ziet het gevaarte staan en verstijft. ‘Muhahahaha,’ grinnik ik stiekem, want dit ding is nog geen stuiver waard.
‘Die is oud,’ mompelt hij, maar tilt de tv wel – met enige moeite – op . ‘Bedankt buurvrouw, ik zet 'm morgen voor je deur neer’, zegt hij en wankelt de trap af.

Wordt vervolgd…

donderdag 5 november 2009

Kut


‘Kut’ scheld ik als ik mijn fietssleutel afbreekt in het slot. Het is maar goed dat ik niet op het podium bij cabaretiers Mike & Thomas sta. ‘Kut’ zegt Thomas als zijn act niet volgens plan verloopt. Mike vindt het maar fantasieloos: ‘Zeg dan

spleetje voor m’n cd-rommetje,
akker voor Gods wateren,
portal voor mijn usb-stick of
begraafplaats voor mijn lust.’

‘Portal voor mijn usb-stick’ scheld ik dus, als mijn pc vastloopt tijdens een filmpje. Fantasievol schelden duurt wat langer, maar na zo’n volzin is mijn woede ook wel écht weg.

Welke kies jij?