Gaarkeuken

Dringen, duwen, graaien, snaaien. Het is niet aardig, maar wel begrijpelijk als je in de rij voor een gaarkeuken staat en misschien al dagen, zo niet weken, niet of nauwelijks hebt gegeten. Maar dat was niet het geval toen ik vorige week op de Winterparade in de rij stond voor een bordje pasta.

Ik stond tussen mensen, vrijwilligers nota bene, die goed doorvoed door het leven gaan. Eens per jaar worden zij voor hun vrijwilligerswerk bedankt met een gratis entreekaartje en maaltijdcoupon voor de Winterparade in de Amsterdamse Gashouder.

Het bedankje valt in de smaak. Niet zozeer vanwege de paradevoorstellingen, eerder omdat er gratis mag worden gegeten. André Amaro, een klein mannetje met een enorm kooktalent, roert in een pan pasta die de omtrek van een ouderwets rijtuigwiel heeft. Toegegeven, er zijn meer vrijwilligers dan er pasta in de rijtuigwielpan past, maar er is ook brood, salade, soep – en daarbij kan de pasta in een tweede rijtuigwielpan elk moment gaar zijn.

Toch storten de vrijwilligers zich op pastapan 1 alsof ze al weken niet hebben gegeten. Ze graaien de pasta met hun handen uit de pan, sommigen zijn in hun hebberigheid zelfs vergeten een bord te pakken. Verbouwereerd laat ik me opzij dringen en duwen door de hongerig snaaiende knutselbegeleiders in verzorgingstehuizen, mensen die allochtonen leren fietsen in het Vondelpark en scheidsrechters van plaatselijke voetbalclubs.

‘Lieve mensen, rustig aan. Zullen we doen dat ik opschep, want ik weet precies hoe deze pasta het lekkerst smaakt.’ Naast kooktalent blijkt Amaro ook sociaal sterk. De vrijwilligers, gewend om zelf degene te zijn met de touwtjes in handen, formeren met moeite een soort van rij. Het enige dat hun foodfight verraadt is de sliert pasta in de haren van de vrouw voor me.

Bij jullie thuis gaat het er ongetwijfeld beschaafder aan toe dan op de Winterparade. Mijn kerstboodschap daarom: liever lezers, eet smakelijk en pas op voor rondslingerende slierten pasta.

High Heels

‘High Heels have got me me falling down on my knees.’

De mannen van Mando Diao hebben makkelijk praten. Als zij dit nummer spelen in Paradiso staan ze lekker op gympjes. Zelf besef ik ondertussen maar al te goed dat de feestdagen er weer aankomen… Dat betekent high heels. En high heels betekenen: verzwikte enkels, zere tenen, maar ook bewonderende ooh’s en aah’s (mits ik m’n enkel niet en plein public verzwik).

De vraag is: heb ik zin in de feestdagen? Ja, toch wel. Want hoewel high heels niet mijn favoriete stappers zijn, hou ik wel van little black dresses (numero 3 is maandag aangeschaft!), kerstdinertjes (zonder kalkoen), cadeautjes (iemand een laptop over?), Oud&Nieuwfeestjes (liefst zonder geknal maar met siervuurwerk) en, last but not least, heel veel bubbels!

Dus kom maar op, feestdagen! Ik ben er, hooggehakt er wel, hartstikke klaar voor. Om te beginnen kliklak ik op Kerstavond naar De Alternatieve Nachtmis, in de Stadsschouwburg. Vergezel mij, want het wordt vast een avond om te zingen, vechten, huilen, lachen, werken, bidden en bewonderen.......

Scrubben

Op een verjaardagsfeestje met alleen vrouwen, kan het zomaar ineens gaan over scrubben. Scrubben, voor wie het niet weet, betekent dode huidcellen van je lichaam afschrapen. ‘Jakkes,’ gruwel ik, want het klinkt als een pijnlijke en vieze bedoening. ‘SCRUB JIJ NIET?!’ Ik wordt verbaast, vermanend en bestraffend bekeken. Er valt een gebaksvorkje op de grond en daarna doorbreekt de jarige de – blijkbaar – genante situatie met de vraag: ‘iemand nog taart?’

Ik schraap de laatste taartresten van mijn schoteltje. Zouden dode huidcellen er ook zo uitzien? Er is maar één manier om erachter te komen, dus zo snel ik kan fiets ik naar de HEMA. Daar verkopen ze – fluisterde één van de gasten me toe – ‘best goede scrub’. Fresh Body Scrub, een blauwgespikkeld goedje met zeemineralen- en zout, it is!

Ik wacht tot ik een vrije dag heb – stel voor dat ik allergisch ben voor scrub. Zoals de gebruiksaanwijzing het voorschrijft smeer ik het goedje ‘met ronddraaiende bewegingen over de vochtige huid’. Het voelt alsof ik na het zwemmen door het zand rol, iets wat ik normaal gesproken nooit vrijwillig doe. Maar goed, vrouwen moet scrubben, dus ik wrijf dapper door.

Stap 2: ‘goed afspoelen’, een eitje. Ik droog me af en inspecteer het resultaat. Een paar flinke rode vlekken, maar toegegeven: mijn huid heeft nog nooit zo zacht aangevoeld. En dat is nog niet alles, op BeautyNieuws.nl lees ik net dat je ‘met scrubben bovendien de doorbloeding stimuleert. Je krijgt een mooie en egale teint als je je huid goed scrubt voordat je een bruin-zonder-zon product gaat opbrengen. Maar ook andere hydraterende verzorgingsproducten zoals een bodylotion of -crème worden na het scrubben beter opgenomen.’

Wat wil je als vrouw nog meer?