Ik zie op tegen borrels waar veel mensen elkaar niet kennen. Borrels waar ik zelf niemand ken, maar ook borrels waar ik juist degene ben die iedereen kent en het de bedoeling is dat ik voor gastvrouw speel. Dan heb ik de neiging om van hot naar her te rennen, en uiteindelijk niemand het juiste antwoord op zijn vraag te geven – laat staan het bestelde drankje. Inderdaad ben ik er op mijn afstudeerborrel niet in geslaagd om tegelijk de deur open te doen voor mijn vriendinnen, mijn oom en tante van een drankje te voorzien, hun cadeautje open te maken (en ervoor te bedanken!), mijn neef uit te leggen waar de wc is en bovendien enthousiast mijn toekomstplannen uit de doeken te doen – want dat was natuurlijk de hamvraag die iedereen één voor één stelde. Wel heb ontdekt wat nodig is om mensen die elkaar niet kennen met elkaar in gesprek te krijgen: een chocoladefontein.
Ik kreeg de fontein van een collega, maar voor ik de gebruiksaanwijzing kon lezen druppelden de eerste gasten al binnen. Fontein, fonduechocola, aardbeien en marshmallows stonden onaangeroerd op tafel, tot vrienden op het idee kwamen om de stekker van de fontein in het stopcontact te steken en de chocola in de magnetron. Een studiegenootje, die zelf al eens gechocofonteind had, mengde zich in het gezelschap met tips als ‘met een beetje olijfolie kun je de chocola smeuïger maken’. Toen de chocola bijna net zo mooi als op het plaatje door de fontein stroomde, slopen mijn achternichtjes eropaf. Een oom, die de hapjes tot dan toe links had laten liggen, vermaakte zich met het maken van pain au chocolatfontaines en ineens bleek iedereen wel iemand te kennen met een chocoladefontein en/of te weten wat je het beste in de chocola kunt dopen – en wat niet.
Je raadt het al: de borrel was een succes, tot het bittere chocolade-einde.
Vervolgfilms zijn zelden goed. Geldt ook voor Sex and the City 2, een film die het vooral moet hebben van haute couture en schoenen, heel veel schoenen. De schoenen, eigenlijk een minderwaardig woord voor de voetjuweeltjes die Sarah Jessica Parker draagt, doen mij eraan denken dat ik sinds kerstavond geen hoge hakken meer heb gedragen. Daar besluit ik verandering in aan te brengen - met alle gevolgen van dien. Nog voor ik de hoek om ben, moet ik mijn looptempo al reduceren tot een onwennig trippelpasje. Ik zwik en wiebel over de Oudegracht naar het station. Eenmaal aangekomen bij de roltrap herinner ik mij dat ik daar ooit met een spijkerhakje in ben blijven haken, oppassen dus! Op mijn tenen laat ik me omhoog rollen. De schoonmakers zijn gestopt met staken, dus de vloer in Hoog Catharijne glimt me tegemoet. Gelukkig trippel ik zonder glijers het perron op. Mijn rechterteen doet zeer en in de trein zie ik dat de huid boven mijn hielen is geschaafd. Maar dat blijkt het ergste niet: in de tram verliest een toerist zijn evenwicht. Zijn lompe wandelschoen, maat kingsize, komt op mijn teen terecht. Zou Sarah Jessica Parker, nu de opnames van Sex and the City 2 toch voorbij zijn, mij een cursus haklopen voor beginners willen geven?
Als je allergisch bent voor jargon kan ik het je afraden om een beurs voor marketeers te bezoeken. Ik bezocht MARCOM10 (wat staat voor marketing en communicatie anno 2010), een beurs met het onbegrijpelijke thema Shift>ctrl>move*. Mijn missie (om maar meteen wat marketingjargon te implementeren): uitvinden wat ik na mijn afstuderen, over 15 dagen, wil worden...............
Tussen 1001 standjes, de een nog schreeuweriger dan de ander, vond ik eindelijk de VIP lounge. The place 2B, want daar kon ik met mijn VIP kaart (onder het motto: als je naar een beurs gaat, moet je het goed doen) speciale VIP lezingen bijwonen en – niet onbelangrijk – gratis drankjes scoren.
De eerste VIP lezing ging over Hyves optimalisatie – echt iets voor een Facebookfan als ik. Een mannetje, halflang haar, iets teveel gel en een bril met een dik zwart montuur (helemaal retro) vertelt enthousiast over iets dat klinkt als virale infectie. Gelukkig hebben ze tegenwoordig allemaal een scherm achter hun kont hangen waarop je mee kunt lezen met wat ze zeggen en toen zag ik wat het mannetje eigenlijk bedoelde: viral effects. Wat zoveel betekent als: mensen zien een game/gadget/winactie, geven dit door aan hun vrienden, die het weer doorgeven aan hun vrienden, waardoor een reclamecampagne zonder dat de marketeer er veel moeite voor doet een waaanzinnig succes kan worden – mits je de target haalt natuurlijk.
Viral effects vind je niet op Facebook vertelt het mannetje, want daar moet de gebruiker teveen pop-ups wegklikken. Da’s mooi, want ik ben dol op Facebook maar vind viral effects, ook nu ik weet wat marketeers ermee bedoelen, maar vies klinken.
Shift>ctrl>MOVEN werd mijn motto op MARCOM10. Ik kwam er met een missie, maar vertrok er met jeuk en weet ook nog steeds niet wat ik wil worden. Iemand een idee?
* Later las ik dat daar ‘samen in beweging komen’ mee wordt bedoeld.
Ik zie op tegen borrels waar veel mensen elkaar niet kennen. Borrels waar ik zelf niemand ken, maar ook borrels waar ik juist degene ben die iedereen kent en het de bedoeling is dat ik voor gastvrouw speel. Dan heb ik de neiging om van hot naar her te rennen, en uiteindelijk niemand het juiste antwoord op zijn vraag te geven – laat staan het bestelde drankje. Inderdaad ben ik er op mijn afstudeerborrel niet in geslaagd om tegelijk de deur open te doen voor mijn vriendinnen, mijn oom en tante van een drankje te voorzien, hun cadeautje open te maken (en ervoor te bedanken!), mijn neef uit te leggen waar de wc is en bovendien enthousiast mijn toekomstplannen uit de doeken te doen – want dat was natuurlijk de hamvraag die iedereen één voor één stelde. Wel heb ontdekt wat nodig is om mensen die elkaar niet kennen met elkaar in gesprek te krijgen: een chocoladefontein.
