Over een begraafplaats rond gereden worden in een golfkarretje. Vraag me niet waarom, maar het overkwam mij afgelopen woensdag. Het karretje deed me denken aan de treintjes die ze in pretparken hebben, maar omdat ik langs graven tufte en niet langs suikerspinstandjes zei ik dat maar niet. Mijn moeder had er minder moeite mee: ‘Het is hier net een pretpark’.
Inderdaad, het had me niet verbaasd als er een spookachtige hand uit familietombe X zou zijn opgerezen, vergezeld van een hekserig lachje uit een verborgen speaker achter de tombe. De kabouters, die veel nabestaanden om onduidelijke redenen op graven neerzetten, hadden trouwens ook zo in het Sprookjesbos kunnen staan.
Eenmaal buiten de begraafplaats glibber ik door grijze blubber naar de tram. Het is gek, maar even verlang ik terug naar de sprookjeswitte sneeuw tussen de graven. Waar ik mijn fantasie de vrije loop kon laten gaan, zonder getoeter van chagrijnige chauffeurs te riskeren.
Wat als je wereld als pretpark ziet, en met evenveel plezier op een tram wacht als op een achtbaan (of een treintje) en er op straathoeken geen zwervers bedelen, maar goedgemutste kabouters naar je zwaaien? Of/hoe het werkt weet ik niet, maar 2010 lijkt me een goed begin om eens met een pretparkbril op naar de wereld te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten