Paskamerblues op de National Glamour Day 2011

Als de mussen van het dak vallen, half Nederland op het strand ligt (en de andere helft in het Vondelpark) ben ik getuige van een paskamerblues. Paskamerblues? Met 30 graden? Ja, je leest het goed, ik verkies winkelen boven zonnebaden. Mij lijkt 1 oktober de uitgelezen dag voor het kopen van, en nu wordt het voor de meesten helemaal hilarisch, een winterjas.

Gek geworden? Zonnesteek? Welnee, nou ja, misschien een beetje, maar de reden dat ik op 1 oktober aan het shoppen ben is de National Glamour Day 2011. De dag waarop je op vertoon van een Glamour 20% korting krijgt in heel veel kledingwinkels. Winterjassen zijn duur, winterjassen met 20% korting iets minder, ik ben werkloos en dus op zoek naar een betaalbare en liefst ook modieuze winterjas.

Winkelen op iets als de National Glamour Day is normaal gesproken een slecht idee, speciale kortingsacties leveren ongelofelijke drukte op, en ik heb een hekel aan rijen bij de paskamer. Maar gezien het fantastische weer hebben de meeste lezeressen hun Glamour meegenomen naar het strand/park – en kan ik mij uitleven in de stad.

Peer in de paskamer
Helemaal alleen ben ik niet, maar dat geeft niet. Leuk juist, want zo hoor je nog eens wat. Een meisje komt haar pashokje uit en posteert zich bozig voor haar vriendin.

Meisje: “Ik ben een peer.”
Vriendin: “Een peer?”
Meisje: “Ja, een peer, smal van boven, dik van onder.”
Vriendin: “Ben je geen zandloper?”
Meisje: “Ben je gek, ik heb geen grote borsten, geen brede heupen en geen slanke taille. Ik ben een peer.”

Een puber die voor zijn gevoel al uren wacht op zijn vriendinnetje kijkt naar het meisje en je ziet het hem denken: “Een peer?”

Persoonlijk denk ik dat het meisje gelijk heeft. De meeste Nederlandse vrouwen hebben een smaller boven- dan onderlichaam en zijn dus ‘peer’. Mocht het meisje, of een willekeurige andere peer, dit lezen : bekende rolmodellen als Jennifer Lopez, Rihanna, Christina Aguilera en Kim Kardashian hebben hetzelfde figuur.

Ik keur ondertussen mijn winterjas, dik genoeg om om het even welk figuur te verhullen, show mijn Glamour aan de kassa en sta net op tijd buiten om te genieten van een paar laatste zonnestralen. Ik hoop dat de National Glamour Day volgend jaar weer plaatsvindt tijdens een hittegolf. En dat de peer er ook weer bij is om mij te entertainen tijdens het passen.

Afdingen in Antwerpen

Dapper schud ik mijn hoofd als een marktkoopman in Istanbul zijn veel te hoge prijs noemt voor een armbandje. Hij weegt het opnieuw en noemt een iets lagere prijs. Ik kijk aarzelend, maak slecht geacteerde aanstalten om weg te lopen en de koopman rondt het bedrag nog iets af naar beneden. Ik ga overstag, maar weet al dat ik evengoed teveel betaal. Jaren later krijg ik een nieuwe kans om af te dingen, en boek ik zowaar succes.

Ik wil bestellen in mijn favoriete take away pizza/falafel/snackhuisje, maar weet alleen niet wat. Iets van pizza of salade of misschien wel allebei. Ik vraag om de kaart, maar die wordt momenteel herdrukt, en nee, de oude exemplaren zijn al weggegooid dus ik moet maar gewoon zeggen wat ik wil.

“Een pizza,” begin ik, “met groentjes.”
De Arabische verkoper suggereert een pizza Vegetariana, maar die gaat boven mijn studentenbudget. We sluiten een compromis: ik krijg een pizza met champignons, paprika en ui, een soort halve Vegetariana. Ook wil ik een salade… “… met feta?” suggereert de Arabier, en ik knik.

Hij rolt een deegbol uit, smeert er tomatenprut op en vraagt of ik olijven lust. Op mijn bevestigende antwoord strooit hij olijven uit over de pizza, die daardoor al bijna op een echte Vegetariana lijkt. Ondertussen vult een collega een bak met komkommer, paprika, maïs, olijf en feta. Ook de salade heeft niet te leiden onder de afwezigheid van een menukaart. Als de Arabier vervolgens zijn prijs noemt, haal ik mijn studentenkaart tevoorschijn. Ik herinner me namelijk van de vorige kaart dat studenten tien procent korting krijgen. Verbaasd kijkt de Arabier naar de extra olijfjes op de pizza.

“Is niet meer,” zegt hij, wijzend op mijn studentenkaart.
“Niet?” reageer ik teleurgesteld.
“Ok, laatste keer, voor speciale klant,” belooft de handelsgrage Arabier met een zucht.

Buiten kan ik, Hollands als ik ben, een grijns niet onderdrukken: een EXTRA belegde pizza en een ROYAAL gevulde saladebak, gekocht met tien procent KORTING. De eerstvolgende keer dat ik een bazaar bezoek, vertrek ik er niet zonder kruiden, sjaaltjes en thee tegen de inkoopprijs te kopen.