Gaarkeuken

Dringen, duwen, graaien, snaaien. Het is niet aardig, maar wel begrijpelijk als je in de rij voor een gaarkeuken staat en misschien al dagen, zo niet weken, niet of nauwelijks hebt gegeten. Maar dat was niet het geval toen ik vorige week op de Winterparade in de rij stond voor een bordje pasta.

Ik stond tussen mensen, vrijwilligers nota bene, die goed doorvoed door het leven gaan. Eens per jaar worden zij voor hun vrijwilligerswerk bedankt met een gratis entreekaartje en maaltijdcoupon voor de Winterparade in de Amsterdamse Gashouder.

Het bedankje valt in de smaak. Niet zozeer vanwege de paradevoorstellingen, eerder omdat er gratis mag worden gegeten. André Amaro, een klein mannetje met een enorm kooktalent, roert in een pan pasta die de omtrek van een ouderwets rijtuigwiel heeft. Toegegeven, er zijn meer vrijwilligers dan er pasta in de rijtuigwielpan past, maar er is ook brood, salade, soep – en daarbij kan de pasta in een tweede rijtuigwielpan elk moment gaar zijn.

Toch storten de vrijwilligers zich op pastapan 1 alsof ze al weken niet hebben gegeten. Ze graaien de pasta met hun handen uit de pan, sommigen zijn in hun hebberigheid zelfs vergeten een bord te pakken. Verbouwereerd laat ik me opzij dringen en duwen door de hongerig snaaiende knutselbegeleiders in verzorgingstehuizen, mensen die allochtonen leren fietsen in het Vondelpark en scheidsrechters van plaatselijke voetbalclubs.

‘Lieve mensen, rustig aan. Zullen we doen dat ik opschep, want ik weet precies hoe deze pasta het lekkerst smaakt.’ Naast kooktalent blijkt Amaro ook sociaal sterk. De vrijwilligers, gewend om zelf degene te zijn met de touwtjes in handen, formeren met moeite een soort van rij. Het enige dat hun foodfight verraadt is de sliert pasta in de haren van de vrouw voor me.

Bij jullie thuis gaat het er ongetwijfeld beschaafder aan toe dan op de Winterparade. Mijn kerstboodschap daarom: liever lezers, eet smakelijk en pas op voor rondslingerende slierten pasta.

High Heels

‘High Heels have got me me falling down on my knees.’

De mannen van Mando Diao hebben makkelijk praten. Als zij dit nummer spelen in Paradiso staan ze lekker op gympjes. Zelf besef ik ondertussen maar al te goed dat de feestdagen er weer aankomen… Dat betekent high heels. En high heels betekenen: verzwikte enkels, zere tenen, maar ook bewonderende ooh’s en aah’s (mits ik m’n enkel niet en plein public verzwik).

De vraag is: heb ik zin in de feestdagen? Ja, toch wel. Want hoewel high heels niet mijn favoriete stappers zijn, hou ik wel van little black dresses (numero 3 is maandag aangeschaft!), kerstdinertjes (zonder kalkoen), cadeautjes (iemand een laptop over?), Oud&Nieuwfeestjes (liefst zonder geknal maar met siervuurwerk) en, last but not least, heel veel bubbels!

Dus kom maar op, feestdagen! Ik ben er, hooggehakt er wel, hartstikke klaar voor. Om te beginnen kliklak ik op Kerstavond naar De Alternatieve Nachtmis, in de Stadsschouwburg. Vergezel mij, want het wordt vast een avond om te zingen, vechten, huilen, lachen, werken, bidden en bewonderen.......

Scrubben

Op een verjaardagsfeestje met alleen vrouwen, kan het zomaar ineens gaan over scrubben. Scrubben, voor wie het niet weet, betekent dode huidcellen van je lichaam afschrapen. ‘Jakkes,’ gruwel ik, want het klinkt als een pijnlijke en vieze bedoening. ‘SCRUB JIJ NIET?!’ Ik wordt verbaast, vermanend en bestraffend bekeken. Er valt een gebaksvorkje op de grond en daarna doorbreekt de jarige de – blijkbaar – genante situatie met de vraag: ‘iemand nog taart?’

Ik schraap de laatste taartresten van mijn schoteltje. Zouden dode huidcellen er ook zo uitzien? Er is maar één manier om erachter te komen, dus zo snel ik kan fiets ik naar de HEMA. Daar verkopen ze – fluisterde één van de gasten me toe – ‘best goede scrub’. Fresh Body Scrub, een blauwgespikkeld goedje met zeemineralen- en zout, it is!

Ik wacht tot ik een vrije dag heb – stel voor dat ik allergisch ben voor scrub. Zoals de gebruiksaanwijzing het voorschrijft smeer ik het goedje ‘met ronddraaiende bewegingen over de vochtige huid’. Het voelt alsof ik na het zwemmen door het zand rol, iets wat ik normaal gesproken nooit vrijwillig doe. Maar goed, vrouwen moet scrubben, dus ik wrijf dapper door.

Stap 2: ‘goed afspoelen’, een eitje. Ik droog me af en inspecteer het resultaat. Een paar flinke rode vlekken, maar toegegeven: mijn huid heeft nog nooit zo zacht aangevoeld. En dat is nog niet alles, op BeautyNieuws.nl lees ik net dat je ‘met scrubben bovendien de doorbloeding stimuleert. Je krijgt een mooie en egale teint als je je huid goed scrubt voordat je een bruin-zonder-zon product gaat opbrengen. Maar ook andere hydraterende verzorgingsproducten zoals een bodylotion of -crème worden na het scrubben beter opgenomen.’

Wat wil je als vrouw nog meer?

Doodgaan

Dromen dat je over een jaar sterft. Het overkomt de Schotse regisseur Amy Hardie. Vanaf dat moment besluit ze elke dag van haar leven te filmen, wat leidt tot The Edge of Dreaming, een surreëel pareltje te zien tijdens IDFA.

Wat zou ik doen, vraag ik me af, als ik nog maar één jaar te leven heb?

Gewoon doorwerken, alsof er niets aan de hand is?
Al mijn spaargeld besteden aan vakantiebestemmingen (die, eenmaal aangekomen, toch niet zo fantastisch zijn als in de folder) of kledingstukken (die ik, zelfs als ze lekker zitten, maar kort zal dragen)??
Spontaan ontzettend familieziek worden???

Ziekenhuisbeelden vestigen mijn aandacht weer op het filmscherm. Doktoren constateren een ernstige longafwijking bij Hardie, haar longen functioneren nog maar voor 60%. Hoe werkelijk is een droom? Hardie neemt het heft in handen, leest Jung, raadpleegt neuropsychologen en zelfs een sjamaan.

Eindigt The Edge of Dreaming met Hardies 49ste verjaardag of met haar dood? See for yourself in deze dromerige Doc for Sale waar Hardie research en emotie en psyche en natuur kleurrijk samensmeedt.

Fish Tank fucking beautiful

Na een week fulltime tv kijken verlang ik naar een groter scherm. Geen probleem met twee bioscopen in de buurt, dus in plaats van voor de buis nestel ik me in de bovenzaal van Rialto. Even ben ik een meisje van 15, aan alle kanten opgesloten in een vissenkom vol tienerdromen.

Schelden. Dat is wat je doet als je een niet bijster mooi (mager, slecht gebit en hier en daar een pukkel) pubermeisje bent in een Britse buitenwijk.
‘What’s wrong with you?’
‘You’re what’s wrong with me!’
Ruziedialoogjes als deze domineren Fish Tank. Regisseur Andrea Arnold draait het zo dat ik me meteen verbonden voel met Mia (Katie Jarvis). Wat een leven… een moeder die je ‘slet’ noemt (terwijl je nog maagd bent) en je vertelt op het punt van een abortus te hebben gestaan (net als jij je excuses aan wilt te bieden).

Geen wonder dat Mia een paard probeert te stelen. En daarna de liefde van haar moeders nieuwe lover. Maar het paard sterft en de lover, de wannabe hero van de film, blijkt de grootste schurk van allemaal.

Wat te doen? Fish Tank is een film waarin pubermeisjes zwarte tranen huilen, maar blijven hopen dat alles op een dag beter wordt. Mij heeft Arnold absoluut uit die illusie geholpen. Wat heb je aan dromen als je in een fish tank genaamd Essex woont?

Fish Tank - must see voor iedereen die puber is of was.

Televisieverslaafd II

Het zal jou misschien minder verbazen dan mij, maar de volgende dag stond mijn tv niet voor mijn deur. Was ik te naïef geweest? Tegen beter weten in bel ik aan bij de buurman, maar er doet niemand open en er brandt geen licht. Ze zijn vast mijn tv aan het verpatsen…

Zodra ik ze thuis hoor komen, storm ik naar beneden.

‘Hai,’ zeg ik zo opgewekt/onschuldig mogelijk, ‘hoe was de film?’
‘Jaaaaa,’ speelt mijn buurman het spelletje mee, ‘mooi hoor en bedankt nog.’ Verder niks. Niet ‘en dus kom ik nu je tv terugbrengen’, zelfs geen ‘sorry, maar je tv ging stuk dus we laten m repareren’. Nee, gewoon niks.
‘Breng je 'm weer terug?’ vraag ik poeslief.
‘Jaaaaaaaaaaa,’ antwoord mijn buurman, ‘zometeen.’

‘Zometeen.’ Wat een stom antwoord. Zo stom dat ik niet weet wat ik moet zeggen en afdruip naar boven. Daar ijsbeer ik heen- en weer. Hun huis binnenstormen om het ding te zoeken, klagen bij de huismeester, de politie bellen… Ik verwerp de ene na de andere onzinoplossing en koester ondertussen een onrealistisch sprankje hoop dat zo toch de bel gaat en tadaaaaaaaaaaaa televisie terug.

Acht uur. Ik wil ineens ontzettend graag het Journaal kijken. Trinnnnnggggggggggg. Een verbaasd kijkende buurman doet open. Had zeker niet gedacht dat ik terug zou komen.
‘Hoi, ik wil het Journaal kijken.’
Terwijl ik het zeg hoor ik tot mijn verbazing de tune van het NOS Journaal door hun huiskamer galmen. Waaaaat! Zijn ze nou helemaal? Beetje het journaal kijken op mijn televisie?! Buurman ziet mijn ongelovige blik, draait zich om en trekt de stekker uit het stopcontact. Verrast loop ik naar boven, buurman sjokt achter me aan met in zijn magere armpjes mijn enorme tv-toestel.

‘Leuke laarzen’, zegt hij als hij het toestel boven voor mijn voeten dropt. Als hij maar niet denkt dat z’n vriendin ze mag lenen…

Paolo op Perzisch tapijtje

‘Hey, I put my new shoes on, and suddenly everything is right.’
Vrijdag was het eindelijk zo ver: ik op nieuwe schoenen naar het uitverkochte concert van Paolo Nutini. Althans, dat was het plan. Als ik zie hoe hard het regent, glip ik toch maar in mijn oude gympjes.

Gelukkig maar, want als ik tegen negenen binnenkom staat de zaal zo propvol hysterisch gillende fans dat ik naar het balkon vlucht. En dus veel te ver bij Paolo vandaan sta om hem mijn nieuwe schoenen te showen :(

Het decor wekt de indruk dat Paolo zelf wel new shoes aan heeft getrokken: onder de microfoon ligt een Perzisch tapijtje waarop Paolo’s schoenen hoe dan ook schoon zullen blijven. Als hij opkomt schiet mij nog een reden voor het tapijtje te binnen: Paolo staat zo krom als een oud opaatje – terwijl hij een jaar jonger is dan ik!

Ik probeer zijn blik te vangen, maar hij kijkt alleen maar naar de grond. Sjonge jongen, hoe heeft Paolo de zaal zo vol gekregen? Ik ken een fan die om 16:00 al voor Paradiso wilde gaan staan. Als er een spot op de fans voorin de zaal wordt gericht, zie ik haar. Respect!

Toegegeven, als Paolo begint te zingen ben ik al mijn kritiek vergeten. Wat een stem! Zuiver, gevoelig en een tikje hees. Zeer geschikt voor soulvolle popsongs als Paolo’s hit Jenny don’t be hasty ‘Oh, Jenny you are crazy (…) and it killllllllllllllls me’ en zijn nieuwe single Coming up easy. Zelf komt Paolo ook steeds meer in de stemming. Halverwege knikken zijn knietjes van plezier…

Krom, knikkende knietjes en een Perzisch tapijtje. Een deprimerend tafereel, maar geloof me: zodra Paolo zijn strot opentrekt zijn al je zorgen vergeten.
‘Hello new shoes, bye bye them blues.’

Televisieverslaafd

Net als ik lekker onder de dekens kruip gaat de bel. Het is half 1 ’s nachts. Bedtijd, denk ik bij mezelf en doe mooi niet open.
‘Buurvrouw, buurvrouw,’ klinkt het voor mijn deur, ‘doe open, het is dringend buurvrouw.’ Weer wordt er gebeld. ‘Buurvrouw, toe nou, er is iets ergs gebeurd, asjeblieft, doe open.’
Zo’n schreeuw om hulp negeer je niet, dus ik trippel in mijn nachthemd naar de deur en krijg het meest vreemde verzoek ooit voor mijn kiezen…

‘Buurvrouw, oh, wat ben ik blij dat je opendoet. Mijn vriendin is jarig en we waren knus op de bank een dvd’tje aan het kijken. Maar wat denk je: vlak voor het einde van de film gaat de tv kapot! Ooh buurvrouw, mag ik asjeblieft jouw toestel lenen? Mijn vriendin is jarig en wil zoo graag weten hoe de film afloopt!’

Dit moet ik even verwerken. Ik heb mijn televisie nog niet eerder om half 1 ’s nachts uitgeleend. Überhaupt heeft eigenlijk nog nooit iemand om mijn tv gevraagd…

‘Aah toe,’ dramt mijn buurman. Het valt me op hoe mager hij is. Zijn ogen flitsen zenuwachtig heen- en weer. Dat hij niet vies is van een jointje is me bekend: de wietlucht die onder zijn huisdeur vandaan walmt is zo sterk dat het hele pand ervan mee kan genieten. Ineens vraag ik me af of er soms meer drugs in het spel zijn? Heb ik met een junk te maken?

Magere Hein is niet op zijn achterhoofd gevallen, en speelt in op mijn gevoel: ‘Och buurvrouw, mijn vriendin heeft het niet makkelijk. Ze heeft een rottijd achter de rug. Ik wil haar laten zien hoeveel ik van haar hou en heb een mooie dvd voor haar gekocht. Jeweetwel, zo’n romantische film. Zou ook echt iets voor jou zijn.’

‘Hoe heet 'ie dan?’ vraag ik bijdehand, maar dat weet buurman niet.
Hij vervolgt: ‘We zaten zo lief te kijken samen. Een gelukkige glimlach, die ik al maanden niet had gezien, om haar mond, en ineens gaat de tv kapot! Mag ik asjeblieft die van jou?’

Ik bekijk m’n tv. Een monsterlijk wit gevaarte, met zo’n ouderwetse toeter achterop. Ooit van een vriend gekregen, die 'm weer van zijn oma had, die beweert dat het toestel toen ook al tweedehands was. Tsja, om daar nou moeilijk over te doen?

‘Ok,’ zeg ik, ‘neem maar mee.’ Buurman loopt binnen, ziet het gevaarte staan en verstijft. ‘Muhahahaha,’ grinnik ik stiekem, want dit ding is nog geen stuiver waard.
‘Die is oud,’ mompelt hij, maar tilt de tv wel – met enige moeite – op . ‘Bedankt buurvrouw, ik zet 'm morgen voor je deur neer’, zegt hij en wankelt de trap af.

Wordt vervolgd…

Kut

‘Kut’ scheld ik als ik mijn fietssleutel afbreekt in het slot. Het is maar goed dat ik niet op het podium bij cabaretiers Mike & Thomas sta. ‘Kut’ zegt Thomas als zijn act niet volgens plan verloopt. Mike vindt het maar fantasieloos: ‘Zeg dan

spleetje voor m’n cd-rommetje,
akker voor Gods wateren,
portal voor mijn usb-stick of
begraafplaats voor mijn lust.’

‘Portal voor mijn usb-stick’ scheld ik dus, als mijn pc vastloopt tijdens een filmpje. Fantasievol schelden duurt wat langer, maar na zo’n volzin is mijn woede ook wel écht weg.

Welke kies jij?

Wicked Witch wil Michael Bublé

Ik verbaas me vaak over klanten. Maar verbijsterd was ik nooit. Tot ik met een vrouw, Wicked Witch is de eerste naam die bij me opkomt, werd geconfronteerd.

Ze zag er bizar uit: zwart getatoeëerde lippen, enorme zonnebril en blonde dreads met een verzameling maffe paarsroze clipjes, maar ze stelde best een gewone vraag: Treed Michael Bublé binnenkort op in Nederland? Ik bekeek zijn speellijst, maar die was helaas niet up to date. Ik legde dat Wicked Witch uit en verwachtte dat ze weg zou gaan, maar nee. Sterker nog, ze kwam nu pas op dreef.

‘Ik heb Michael Buble nodig omdat ik voor Lou Reed een duet moet regelen.’
‘Ja, daar heb ik hem telefonisch al over gesproken – vier keer zelfs – maar ik ben z’n nummer kwijt. Zoek jij dat even voor me op?’

Zit er soms een verborgen camera in die dreads?

‘Ik heb hem ook al een keer ontmoet. Tenminste, iemand die zich voordeed als Michael Bublé. We hadden afgesproken, op een parkeerplaats, en toen kwam er een neger naar me toe. Het enige dat hij zei was ‘wil je neuken’. Ik dacht, misschien was het iemand die zich voordeed als Michael Bublé, weet jij dat?’

Ik weet het niet. Ik ben verbijsterd. Ik wil dat deze heks in rook opgaat.

Eindeloos herhaal ik dat Michael Bublé geen neger is – al weet ik dat niet zeker, want mij heeft hij nooit naar een parkeerplaats gelokt. Na lang dralen vertrekt Wicked Witch. Mijn opluchting is van korte duur, want in mijn mailbox bericht van het GelreDome: de kaartverkoop voor het concert van Michael Bublé start aanstaande vrijdag.

Poolparty

1 drankje in de Sugarfactory moet kunnen. Ook als de volgende dag de tentamenweek begint. Maar het werden heel veel drankjes en van studeren kwam de volgende dag weinig terecht.
Dinsdags de schade ingehaald: hele dag gelezen, samengevat en aan opdrachten gesleuteld.
Dus: woensdag alle tijd voor wodka tijdens de opening van het fantastische Amsterdam Dance Event (ADE)!
Donderdag spijt, maar niet lang: na wat baantjes trekken in het zwembad kan ik me vast volop op mijn studie concentreren…

Maar: het zwembad viert zijn 80 jarig bestaan. En dat betekent ballonnen en bekertjes vol chemisch gekleurde limonade all over the place. Mijn maag verzet zich tegen de weeë geur van pannenkoekenbeslag. Toch spring ik het bad in: poolparty of niet.

Ik ben niet het enige 'feestbeest' in het water: een Surinaamse vrouw met folie om haar hoofd (haar idee van badmuts?) staat roerloos in het pierenbadje, het water reikt hooguit tot haar middel. Een dame op leeftijd vertelt aan iedereen die haar voorbijzwemt dat ze watervrees heeft (wat doet ze hier dan?). En een jongetje hupst op de duikplank, zijn vele vetrolletjes trillen fanatiek mee. Hij springt en veroorzaakt een vloedgolf als hij plat op zijn buik landt (Au!).

Na een half uur hou ik het voor gezien. Als ik het kleedhokje uitkom krijg ik een royaal met poedersuiker bestrooide pannenkoek. Mijn maag geeft zijn verzet op: misschien is het zo gek nog niet om de week die ik begon in de Sugarfactory af te sluiten met wat zoetigheid.

Hersenspinsel tijdens Flatliners

Vreemd hoe het geheugen soms werkt. Middenin een film, Flatliners, dacht ik aan Winnie H., een meisje waar ik ooit mee in de klas zat. Geen idee waarom, dus de gedachte vervloog even snel als 'ie opkwam.

In Flatliners forceren vier studenten geneeskunde een hartstilstand bij een klasgenootje, David Labriccio. Daarmee willlen ze erachter komen hoe het is om een bijnadoodervaring te hebben. Na 2.20 minuten dienen de studenten David elektrische schokken toe om zijn hart weer te laten kloppen. Een gewaagd experiment, maar het slaagt, David komt weer tot leven.

Wel laat de bijnadoodervaring sporen na: het beeld van een meisje dat David pestte op de basisschool achtervolgt hem. Haar naam? Winnie Hicks.

Sjonnie en Darwin

Een nieuw dj apparaat! En ik ben, hoewel ik alleen ‘plaatjes draai’ op mijn iPod, uitgenodigd voor de launch. In The Sand een heleboel mannetjes-die-weten-hoe-het-moet (hip geknipt haar, overhemd en jeans volgens de laatste mode), maar geen bekende artiesten – tenzij ik Ferri Somoqyi meetel. Een marketeer die zijn vak verstaat weet waarom de bekendste dj’s er niet zijn: ‘Een Tijs en een Armin (meneer de marketeer kent ze persoonlijk) komen natuurlijk niet. Die vinden Pioneers CDJ-2000 allang geweldig.’

Of Pioneer ook mij overtuigt moet nog blijken: voorlopig ligt het apparaat ‘geheimzinnig’ onder een wit laken. Er komt een mannetje naast staan, ik noem hem voor het gemak even Sjonnie.
‘Evolutie’, zegt Sjonnie.
En: ‘alleen de sterkste past zich aan.’
De mannetjes-die-weten-hoe-het-moet kijken hem glazig aan.
‘Darwin’, verduidelijkt Sjonnie nerveus.
Er valt een lange, pijnlijke stilte. Sjonnie had zich de moeite om dj apparatuur te linken aan de evolutietheorie kunnen besparen, de mannetjes snappen er duidelijk niets van. Ongeduldig zie ik ze denken: ‘wanneer mogen we Pioneers nieuwe speeltje zelf proberen?’

Maar Sjonnie somt eerst de specificaties van CDJ-2000 op.
‘Iemand nog bier’, sist mijn buurman, met een lijf waar er nog een heleboel inpassen.
‘Doe mij maar een halve liter’ grapt zijn vriend van twee meter.
Net als mijn buurman zich omdraait naar de bar begint Sjonnie over de prijs. Meteen staat mijn buurman stil: ‘dit wil ik wél weten.’

Voor 1799 euro, inclusief BTW, speelt het apparaat muziek af van een USB stick en sorteer 'ie nummers – zonder hulp – op alfabet. Mijn buurman weet genoeg. De videoboodschap waarin Armin, zoals de marketeer mij al verklapte, juicht ‘niets liever te willen dan Pioneers CDJ-2000’ boeit hem niet. Ook ik heb genoeg gezien: voorlopig voldoet mijn natuurlijk door mij geselecteerde, alfabetkennende iPod – gekocht inclusief USB kabel.

Magische Holland Dance hit

Besef van tijd verlies je in de dansvoorstelling Last Touch First. En dat voelt goed. De dansers dansen in slow motion - maar vergis je niet - er gebeurt een hoop. Kijk toe hoe de dansers opgaan in elkaar en één worden met de chique negentiende-eeuwse huiskamer, waar een spookachtige sfeer hangt. Ongemerkt versnellen de dansers en voor je het weet applaudisseer je voor deze magische Holland Dance hit van de choreografen Michael Schumacher en Jiri Kylian.

Last Touch First – Holland Dance Productie
Gezien: 14 september, Stadsschouwburg Amsterdam

Ooit een vrouw met een baard gezien?

'Wil je straks gratis naar het Theater Festival?' Op zo'n vraag zeg ik geen nee, en dus zat ik vrijdagavond zomaar op rij 1 in de Brakke Grond. Voor mij een imposant poppenhuis op een frisgroen grasveld, het zag er sprookjesachtige uit. Toch voelde ik al snel dat ik niet in een gelukkig sprookje was beland. Aan het grasveld grensde een donker woud, waar mannen twee gezichten hebben en vrouwen een baard…

Theatermaakster Manah Depauw zet hoofdpersoon Johnson neer als een Janus, een man met twee gezichten. Vandaar ook de titel van de voorstelling: Johnson & Johnson. Johnson is een jager en in het bos ontmoet hij een meisje met een baard, dat snakt naar een pijnstiller. Haar lot in dit bizarre 'sprookje' is bezegeld als Johnson een pijnstiller in zijn broekzak blijkt te hebben: ze trouwt hem om haar pijnstillerverslaving te bevredigen.

Zoals altijd in (nare) sprookjes heeft ze ook een belofte moeten doen: ze mag Johnson niet van voren aankijken. Als hun blikken elkaar per ongeluk kruisen in de spiegeling van het badwater, slaan de stoppen door bij Johnson en verandert hij haar hart in een steen.

Het meisje gaat op zoek naar een oplossing. Ondertussen zie je op videobeelden Sneeuwwitje ronddartelen in het dierenbos. Het meisje lijkt de op Sneeuwwitje, al is ze niet zo zorgeloos en evenmin zo mooi. Om aan te geven dat een vrouw nooit 100% vrouwelijk is, maar altijd ook mannelijke eigenschappen bezit, heeft Depauw haar een baard gegeven. Ooit wel eens een naakte vrouw met een baard gezien?! Het is iets waar je – hoe dan ook – gefixeerd naar kijkt.

De voorstelling komt tot een climax als het meisje Johnson voor het gerecht daagt. De zaak loopt bloederig uit de hand, wat viel te verwachten in een sprookje dat steeds meer wegheeft van een horrorfilm. Depauw speelt in Johnson & Johnson met uitersten en daarmee houdt ze je – of je wil of niet – in haar greep.

Manah Depauw - Johnson & Johnson Gezien: 4 september in de Brakke Grond in Amsterdam.
Deze voorstelling was onderdeel van het Theater Festival

Kan Niet Meer Inschatten

‘Kan Niet Meer Inschatten’, schrijft een NUjij redacteur over het KNMI. Een briljante woordspeling waarmee de redacteur doelt op het weeralarm dat het KNMI op donderdag 20 augustus afgaf. Ik zou die dag de opening van het Groningse Noorderzon festival verslaan en daarmee de voorpagina halen (van de website waar ik voor schrijf). Maar het weeralarm bleek dominanter…

‘Zware onweersbuien.’ Ik zag de geknapte leidingen boven het spoor van Amsterdam naar Groningen al voor me. ‘Hagelstenen zo groot als pingpongballen.’ Noorderzon staat bekend om het experimentele aanbod, maar om met een batje op mijn hoofd het terrein te betreden? Hoe dieper ik de media indook, hoe harder het alarm klonk. Toen ik las over windstoten die mij met 115 km/u van het festival af zouden blazen stond mijn besluit vast: ik bleef thuis.

Resoluut pakte ik de telefoon. De zon kriebelde plagerig op mijn wangen. Noorderzon nam op, ik meldde mij af en hing met gloeiende wangen op. De windstoten, de redenen waarom ik thuis bleef, waren ondanks hun verwachte snelheid nog in geen velden of wegen te bekennen.
De volgende ochtend was er geen afgewaaide tak te zien op straat. Hoog tijd om mezelf te kwellen en op internet te zoeken naar unieke, onvergetelijke, ‘dit-had-je-niet-mogen-missen’ Noorderzon ervaringen. Ze bleken net zo min te bestaan als de windstoten. De reden? Niet alleen ik, maar ook de festivalorganisatie bleek beïnvloed te zijn door de media.

De opening was afgelast.

Honderden bezoekers teleurgesteld, honderden kaarten voor niets verkocht en geen enkele voorstelling uitgevoerd. En dat vanwege van een stel onweersbuien, waarvoor Fons van Loy, hoofd Weerkamer van de KNMI, algauw de creatiefste verklaringen vindt: ‘Vergelijk het met een snelkookpan. De druk neemt aan de onderkant toe, tot het ventiel en alle druk eruit schieten. We weten dat dit soort buien kunnen ontstaan, alleen niet exact waar en wanneer.’ De media reageren hier even heftig op als op het weeralarm. ‘Kan Niet Meer Inschatten’, schrijft de NUjij redacteur. Wie kunnen er niet meer inschatten? Zijn dat niet de brengers van het nieuws, de media zelf?