Het zal jou misschien minder verbazen dan mij, maar de volgende dag stond mijn tv niet voor mijn deur. Was ik te naïef geweest? Tegen beter weten in bel ik aan bij de buurman, maar er doet niemand open en er brandt geen licht. Ze zijn vast mijn tv aan het verpatsen…
Zodra ik ze thuis hoor komen, storm ik naar beneden.
Zodra ik ze thuis hoor komen, storm ik naar beneden.
‘Hai,’ zeg ik zo opgewekt/onschuldig mogelijk, ‘hoe was de film?’
‘Jaaaaa,’ speelt mijn buurman het spelletje mee, ‘mooi hoor en bedankt nog.’ Verder niks. Niet ‘en dus kom ik nu je tv terugbrengen’, zelfs geen ‘sorry, maar je tv ging stuk dus we laten m repareren’. Nee, gewoon niks.
‘Breng je 'm weer terug?’ vraag ik poeslief.
‘Jaaaaaaaaaaa,’ antwoord mijn buurman, ‘zometeen.’
‘Zometeen.’ Wat een stom antwoord. Zo stom dat ik niet weet wat ik moet zeggen en afdruip naar boven. Daar ijsbeer ik heen- en weer. Hun huis binnenstormen om het ding te zoeken, klagen bij de huismeester, de politie bellen… Ik verwerp de ene na de andere onzinoplossing en koester ondertussen een onrealistisch sprankje hoop dat zo toch de bel gaat en tadaaaaaaaaaaaa televisie terug.
Acht uur. Ik wil ineens ontzettend graag het Journaal kijken. Trinnnnnggggggggggg. Een verbaasd kijkende buurman doet open. Had zeker niet gedacht dat ik terug zou komen.
‘Hoi, ik wil het Journaal kijken.’
Terwijl ik het zeg hoor ik tot mijn verbazing de tune van het NOS Journaal door hun huiskamer galmen. Waaaaat! Zijn ze nou helemaal? Beetje het journaal kijken op mijn televisie?! Buurman ziet mijn ongelovige blik, draait zich om en trekt de stekker uit het stopcontact. Verrast loop ik naar boven, buurman sjokt achter me aan met in zijn magere armpjes mijn enorme tv-toestel.
‘Leuke laarzen’, zegt hij als hij het toestel boven voor mijn voeten dropt. Als hij maar niet denkt dat z’n vriendin ze mag lenen…
‘Jaaaaa,’ speelt mijn buurman het spelletje mee, ‘mooi hoor en bedankt nog.’ Verder niks. Niet ‘en dus kom ik nu je tv terugbrengen’, zelfs geen ‘sorry, maar je tv ging stuk dus we laten m repareren’. Nee, gewoon niks.
‘Breng je 'm weer terug?’ vraag ik poeslief.
‘Jaaaaaaaaaaa,’ antwoord mijn buurman, ‘zometeen.’
‘Zometeen.’ Wat een stom antwoord. Zo stom dat ik niet weet wat ik moet zeggen en afdruip naar boven. Daar ijsbeer ik heen- en weer. Hun huis binnenstormen om het ding te zoeken, klagen bij de huismeester, de politie bellen… Ik verwerp de ene na de andere onzinoplossing en koester ondertussen een onrealistisch sprankje hoop dat zo toch de bel gaat en tadaaaaaaaaaaaa televisie terug.
Acht uur. Ik wil ineens ontzettend graag het Journaal kijken. Trinnnnnggggggggggg. Een verbaasd kijkende buurman doet open. Had zeker niet gedacht dat ik terug zou komen.
‘Hoi, ik wil het Journaal kijken.’
Terwijl ik het zeg hoor ik tot mijn verbazing de tune van het NOS Journaal door hun huiskamer galmen. Waaaaat! Zijn ze nou helemaal? Beetje het journaal kijken op mijn televisie?! Buurman ziet mijn ongelovige blik, draait zich om en trekt de stekker uit het stopcontact. Verrast loop ik naar boven, buurman sjokt achter me aan met in zijn magere armpjes mijn enorme tv-toestel.
‘Leuke laarzen’, zegt hij als hij het toestel boven voor mijn voeten dropt. Als hij maar niet denkt dat z’n vriendin ze mag lenen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten