‘Hey, I put my new shoes on, and suddenly everything is right.’Vrijdag was het eindelijk zo ver: ik op nieuwe schoenen naar het uitverkochte concert van Paolo Nutini. Althans, dat was het plan. Als ik zie hoe hard het regent, glip ik toch maar in mijn oude gympjes.
Gelukkig maar, want als ik tegen negenen binnenkom staat de zaal zo propvol hysterisch gillende fans dat ik naar het balkon vlucht. En dus veel te ver bij Paolo vandaan sta om hem mijn nieuwe schoenen te showen :(
Het decor wekt de indruk dat Paolo zelf wel new shoes aan heeft getrokken: onder de microfoon ligt een Perzisch tapijtje waarop Paolo’s schoenen hoe dan ook schoon zullen blijven. Als hij opkomt schiet mij nog een reden voor het tapijtje te binnen: Paolo staat zo krom als een oud opaatje – terwijl hij een jaar jonger is dan ik!
Ik probeer zijn blik te vangen, maar hij kijkt alleen maar naar de grond. Sjonge jongen, hoe heeft Paolo de zaal zo vol gekregen? Ik ken een fan die om 16:00 al voor Paradiso wilde gaan staan. Als er een spot op de fans voorin de zaal wordt gericht, zie ik haar. Respect!
Toegegeven, als Paolo begint te zingen ben ik al mijn kritiek vergeten. Wat een stem! Zuiver, gevoelig en een tikje hees. Zeer geschikt voor soulvolle popsongs als Paolo’s hit Jenny don’t be hasty ‘Oh, Jenny you are crazy (…) and it killllllllllllllls me’ en zijn nieuwe single Coming up easy. Zelf komt Paolo ook steeds meer in de stemming. Halverwege knikken zijn knietjes van plezier…
Krom, knikkende knietjes en een Perzisch tapijtje. Een deprimerend tafereel, maar geloof me: zodra Paolo zijn strot opentrekt zijn al je zorgen vergeten.
‘Hello new shoes, bye bye them blues.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten