Posts tonen met het label media. Alle posts tonen
Posts tonen met het label media. Alle posts tonen

dinsdag 14 juni 2011

Ik ben toch niet gek

Ik ben toch niet gek. Je kent ‘m vast, deze slogan van de Media Markt. Je brengt ‘m in praktijk door er iets te kopen dat elders meer kost, want je wil natuurlijk niet gek zijn. Ook ik bezoek de Media Markt wel eens, bijvoorbeeld voor een nieuwe muis.

Binnen krijg een ik lootje. Onder de roltrap staat een podium waar klanten één voor één hun lootje kunnen inruilen voor een pasje. Dat pasje wordt gescand door een presentator die vervolgens door de microfoon blèrt wat je hebt gewonnen. Als ik aankom staat er een flinke rij voor de grabbelton en de geforceerd enthousiaste toon van de presentator verraadt dat hij al heel wat uurtjes oneliners als “Proficiat, das een mooie prijs!” uitkraamt. Niettemin sluit ik aan, benieuwd wat ik ga winnen.

€5,- korting op Universal Music. Geen recordbedrag, maar muziek is altijd welkom en een gegeven paard… Voor ik me naar de cd’s begeef, wil ik een muis uitzoeken. Ik ben er net achter dat de muizen van Hama het goedkoopst zijn als ik de presentator hoor roepen “€5,- korting op Hama elektronica, een héle mooie prijs!”. Bij de roltrap wacht ik de winnaar op. Ik feliciteer hem met zijn prijs en vraag of hij al een Hama product in gedachten heeft. Heeft ie niet, sterker nog, hij weet niet wat Hama is.

Precies het antwoord waar ik op hoop, dus ik wijs de winnaar op de vele cd’s waar ik met een Universal Musiccard uit mag kiezen. En passent laat ik vallen dat ik een muis wil kopen, misschien wel van Hama. “Das wel heel toevallig,” zegt de winnaar, oprecht verbaasd. We ruilen onze pasjes en ik denk bij mezelf “Toevallig? Kom nou zeg, ik ben toch niet gek?”

dinsdag 17 mei 2011

MAS on the Map of Belgium


Een Groot Volksfeest. Dat is wat de Belgen organiseren als ze, op 17 februari jl., 249 dagen zonder regering zitten. Ze beweren daarmee een Guiness World Record te hebben gevestigd, hoewel de Guiness World Record website iets anders laat zien…

Los van deze verwarring (misschien slechts een technisch mankement?) valt me op dat de regeringsloosheid sommige Belgen aanmoedigt om zich extra te laten gelden. Zo moet het artistieke project Map of Belgium “België terug op de kaart zetten”. Klik op informatie over het project en de eerste zinnen die je ziet zijn: “So you think Belgium is dull, grey, boring and ridiculously incapable of getting its act together (yeah, we’re the world record holder for a country without government)? Actually, there’s great stuff happening in Belgium.” Dat neigt toch op z’n minst naar een minderwaardigheidscomplex?

Hoe dan ook, om te laten zien dat er dus “great stuff” gebeurt in België is bovenstaand filmpje ontwikkeld. Kleurrijke, door artiesten belangeloos ontworpen, onderbroekjes passeren de revue in een drie minuten durend filmpje. Het project is niet origineel, maar een ietwat brave variant op de clip van Amanda Palmer (zangeres met okselhaar) waarin meiden hun ‘map of Tasmania’ showen. Ook de muziek is hetzelfde. Toegegeven, ik ben dol op lingerie en heb het filmpje met plezier bekeken. Een voorbeeld van de grootse dingen die gebeuren in België vind ik het echter niet.

Ik ben meer onder de indruk van de manier waarop België het Museum aan de Stroom (MAS) op de kaart heeft gezet. Het wordt, nog voor de opening, vergeleken met het New Yorkse Guggenheim Museum en het Parijze Louvre. Dat getuigt in ieder geval van een PR-manager met verstand van zaken. Het museum toont stukken uit zo’n beetje alle Antwerpse musea, en dat vind ik nog steeds een groot nadeel. Ik vrees dat toeristen vanaf nu slechts het MAS induiken en de kleine, ouderwetse museumgebouwen overslaan. Gebouwen zijn medebepalend voor de sfeer van een collectie en het is nog maar de vraag of het hypermoderne MAS de stukken tot hun recht doet komen.

Ietwat sceptisch heb ik het museum afgelopen zaterdag dan ook bezocht, maar eerlijk is eerlijk: het MAS mag er zijn. Fenomenaal uitzicht, indrukwekkende collectie, ingenieuze architectuur en een audiovisueel vuurwerkspektakel dat zich kan meten met het betere Nieuwjaarsvuurwerk. Ik ga ervanuit dat er minstens zo hard wordt geknald zodra België weer in het bezit is van een regering. En ik hoop, met het oog op mijn naderende vertrek naar Nederland, dat het niet al te lang meer duurt.

dinsdag 3 mei 2011

Plastictasje


Eén van de eerste reclamefilmpjes die ik bewust meemaakte, komt uit de reeks ‘Een beter milieu begint bij jezelf’. Voor wie toen nog te jong was/niet uit Nederland komt: dit zijn reclamefilmpjes van de overheid om kijkers milieuvriendelijker te maken. Ik heb er geen idee van hoe effectief dit soort filmpjes zijn. Jij? Zelf ben ik volgens mij vooral lief voor de natuur omdat m’n ouders me zo hebben getraind, maargoed, er zijn vast ook mensen opgevoed door de televisie.

In de V&D werkt een vrouw die, gezien haar middelbare leeftijd, de ‘Een beter milieu begint bij jezelf’ filmpjes waarschijnlijk veel bewuster heeft meegemaakt dan ik. Bij haar hebben de filmpjes alleen hun doel niet bereikt. Eerder het tegenovergestelde...

Ik reken een nieuwe schoudertas af. De vrouw stopt ‘m zonder vragen in een plastictasje. Dat alleen ergert me al. Vragen of een klant een tasje wil, bespaart per dag waarschijnlijk een heleboel plastic, terwijl het aantal mensen dat protesteert als een verkoopster iets meteen in een tasje duwt uiterst zeldzaam is.

Ik behoor dat die zelfverkozen zeldzaamheid en zeg dus dat ik het tasje niet nodig heb. Een opmerking die me duurder komt te staan dan je voor mogelijk houdt: de vrouw kwakt het tasje in de vuilnisbak. Zo van, als jij het tasje niet wil, dan zal niemand het krijgen. Of onder het motto: elke klant heeft recht op een vers tasje, eenmaal opengevouwen mag het niet worden herbruikt.

Waarom ze het tasje niet bewaart voor de volgende klant maar weggooit, ik weet het niet. Ik weet wel dat ik het een ONGELOFELIJK stomme actie vind. Daarom heb ik, speciaal voor deze verkoopster van de V&D (verder niks tegen de V&D, ik heb er jaren met plezier gewerkt), een toepasselijk ‘Een beter milieu begint bij jezelf’ filmpje opgescharreld:

Verkoopster: “Wilt u een tasje meneer?”
Klant: “Een tasje? Nee! NEE!! NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!”

Moet ik de volgende keer ook maar zo zeggen.

zondag 12 december 2010

WikiLeaks


Buitenlands nieuws heb ik nooit goed gevolgd. Sterker nog: na het lezen van ‘Het zijn net mensen’ ben ik er zelfs helemaal mee opgehouden om het nieuws te volgen. Geen kranten, geen journaal. Soms DWDD, maar das eigenlijk meer vermaak dan nieuws. Eerlijk is eerlijk: als iemand me een krant in handen drukt of als op café het journaal aanstaat, wend ik heus mijn blik niet af. Ook op Facebook ontkom ik niet aan nieuws, gelukkig maar, anders had ik begin van het jaar niet geweten dat Job Cohen zich kandidaat stelde als lijsttrekker van de PvdA en dat octopus Paul zes weken geleden is overleden. Misschien is het niet-volgen van nieuws maar een fase, net zoals het dwangmatig naar het achtuurjournaal kijken dat vroeger was. Een fase die wie weet zelfs zo goed als voorbij is…

Een klein halfjaar geleden vonden vrienden van me WikiLeaks
(momenteel offline) leuk. Via Facebook (wat anders) klikte ik op de link die ze deelden, om uit te komen op een wiki vol WAARGEBEURD nieuws. Geen in scène gezette shots van een zielige weeskindjes (die in het echt lang niet allemaal wees, zelfs niet allemaal arm zijn), maar officiële documenten. Officiële, UITGELEKTE documenten van wereldbelang. Hoera! Das veel leuker dan de film! Dus sinds kort volg ik dagelijks (!) via Nu.nl het laatste nieuws over WikiLeaks, hou ik één van de mirrors van WikiLeaks scherp in de gaten en kijk ik vast uit naar OpenLeaks en via Operatie Leakspin verspreide documenten. Heeft Julien Assenge nu wel of niet iemand(en) verkracht? Hoe lang blijven de Nederlandse militairen nou echt in Afganistan, en wat doen ze er precies? WikiLeaks, maar ook het trammelant eromheen: spannender dan soaps.

Wat helemaal verslavend werkt is de impact die WikiLeaks lijkt te hebben op onze maatschappij. Mastercard, PayPal, Twitter, het zijn niet de minsten die WikiLeaks het leven zuur maken, en omgekeerd. Wie is de slechterik? Gaat De Waarheid deze titanenstrijd winnen? Wordt vervolgd – tenzij één of andere zestienjarige ook Speciaaltje hackt…

donderdag 3 juni 2010

Vind bloggen zo leuk...

... dat ik ook op Cultuur Marketing Professionals ga posten, een platform voor vooruitstrevende marketeers in de culturele sector. Geen blogs over scrubben of televisiekijken maar over, je raadt 't al: marketing!

Zie hier m'n eerste inzending: MARCOM10: ‘Online is de plek om te gaan’

En vergelijk 'm met de ongecensureerde versie, binnenkort op Speciaaltje :)

zondag 16 mei 2010

Props voor WALL-E

Afval verzamelen, samenballen tot een compact pakketje en de pakketjes netjes op elkaar stapelen. Props voor WALL-E! Alleen, waar is deze schoonmaakrobot als je 'm nodig hebt? WALL-E, te zien in de gelijknamige Disneyfilm, is ervoor gemaakt om de aarde schoon te houden en zou goed van pas komen nu de schoonmakers staken.

De situatie is als volgt: marskramers (zie foto) bieden hun waar aan tussen de vuilniszakken – gelukkig verkopen ze sieraden en geen vreten. Vuilnisbakken zijn onzichtbaar, zoveel afval is eroverheen gemieterd en o-ve-ral ligt zwerfvuil. Colablikjes, ijsstokjes, Pizza Hutkartonnetjes, Burgerking/Febo/MacDonalds/Smullerszakjes en candybarwikkels – ik denk dat 99% van het zwerfvuil bestaat uit fastfoodverpakkingen.

Mijn conclusie: het is om te janken. Niet dat de schoonmakers staken, ik zou er namelijk zelf ook voor passen om voor weinig geld andermans snackzooi op te ruimen, maar dat we zo ON-GE-LO-FE-LIJK veel schranzen op straat. Waarom doen we dat? Het lijkt wel alsof we geen stap kunnen zetten zonder ons vol te proppen met calorieën.

Nu ik eraan denk: ik vond het vroeger verschrikkelijk als ik mijn spinazie a la crème niet mocht laten staan van mijn moeder omdat ‘er kinderen zijn in Afrika die helemaal niks krijgen’, maar moet nu toch toegeven dat we het een beetje té goed lijken te hebben in Nederland. Nog even en het intens walgelijke beeld dat Lena Andersson schets in haar roman Duck City (over een stad waar elke burger moddervet is) wordt waarheid. Lees het boek en je zult met me eens zijn dat dat niet is wat we willen.

Maar: ik las ook dat de schoonmakers hun werkzaamheden weer gaan oppakken. Props voor de schoonmakers! Alleen, is het wel zo’n goed idee? Zou een steeds smeriger stinkende confrontatie op den duur niet tot een meer verantwoorde leefstijl leiden? Of is dat te Disney gedacht?

dinsdag 4 mei 2010

Billboarder met brains

‘Deze film wordt mede mogelijk gemaakt door…’

Welke snack er ook volgt, Celebrations, chips of hondenbrokken, ik wil het hebben. En wel nu! Gelukkig wint mijn nieuwsgierigheid naar de film het meestal van de lekkere trek – en zet ik tegenwoordig uit voorzorg de fruitschaal binnen handbereik. Bijtend in mijn appel vervloek ik de commerciële zenders, die dik verdienen aan billboarding (want zo heet het aanwakkeren van de snacklust van weerloze filmliefhebbers zoals ik). Gewetenloze honden zijn het, op één uitzondering na…

Die ontdekking deed ik toen ik gister Valkyrie zag. Valkyrie is een film (met Tom Cruise en ‘onze’ Carice van Houten) over de Tweede Wereldoorlog, Operatie Valkyrie om precies te zijn. Operatie Valkyrie was een door Hitler bedacht plan om een mogelijke opstand te onderdrukken. In de film gebruikt Tom Cruise (de held!) dit plan tegen Hitler om het verzet aan de macht te helpen. Hoe het afloopt is – als je braaf hebt opgelet tijdens de geschiedenislessen – bekend, en doet nu ook niet ter zake.

Wat mij boeide is dat Hitler Operatie Valkyrie vernoemde naar een opera van Wagner: Die Walküre (vertaald: The Valkyrie). Uiteraard werd ik in mijn gepeins gestoord door een billboarder die mij dit keer de volgende snack aansmeerde: ‘Deze film wordt mede mogelijk gemaakt door Wagners Piccolinis.’ Ik was met stomheid geslagen: Wagner? Wauw! Een billboarder met brains, het moet niet gekker worden! En van schrik vergat ik te snakken naar zo’n charmante, kleine (maar ondertussen moddervette), minipizza :)

maandag 18 januari 2010

Zomertrilogie soap op pumps

Waar kiest ze voor? Ware Liefde (Barry Atsma) of Sociale Zekerheid (Fedja van Huêt)? Dat is de vraag in Zomertrilogie, de nieuwe voorstelling van Toneelgroep Amsterdam (TA). De vraag gewoon beantwoorden zou te simpel zijn, daarom heeft schrijver Carlo Goldoni er, zoals wel meer schrijvers doen, van alles omheen verzonnen.

Sociale Zekerheid heeft stiekem schulden en Ware Liefde vraagt de zus van Sociale Zekerheid ten huwelijk (een move bedoelt om closer met zijn ware liefde te worden, maar in praktijk natuurlijk alles behalve handig). Goldoni heeft Zomertrilogie geschreven als komedie, maar in de uitvoering van TA is het net een soap.

Wie is met wie, of beter: wie bedriegt wie met wie, en wie weten daarvan? Om het soapgehalte extra schwung te geven, bestaat het decor uit 6 deuren die de spelers te pas en te onpas hard dichtslaan. Ook op de aanwezige stoelen reageren de spelers hun frustraties af. Vrouwelijke spelers kunnen zelfs met hun torenhoge pumps gooien – en ja, van dat voorrecht wordt gebruik gemaakt…

Ik ga er voor het gemak van uit dat het decor om veiligheidsredenen verder leeg is gelaten, maar vind het stiekem wel jammer. Hoe zien de mariages (=nieuwe jurken) waar de speelsters zo over opscheppen er uit? En moet ik mij bij het Italiaanse buitenverblijf waar de voorstelling zich voor een groot deel afspeelt iets als Hotel De Rozenboom voorstellen?

Ik realiseer mij hoe dun de verhaallijn van een soap wel niet is. En hoe ongelofelijk dat het desondanks zoveel mensen boeit. Voor Zomertrilogie geldt, gezien de reacties op de première, hetzelfde. Maar om een even groot kijkcijferkanon te zijn had TA het antwoord, Ware Liefde of Sociale Zekerheid, waarschijnlijk niet al na 3,5 uur moeten verklappen ;)

zaterdag 16 januari 2010

Extreme makeover op het podium

Extreme Makeover ken je. Maar wist je dat plastische chirurgie ook op het podium hot & happening is? Coppelia is een (kinder)balletvoorstelling van Het Nationale Ballet over een plastisch chirurgisch kliniek. In CoppeliaClinics (CC) kunnen prima ballerina’s bij dr. Coppelius of één van zijn akelig perfecte assistentes terecht voor ‘mooimaakoperaties’ als ooglidcorrecties, nosejobs, liposuctie, haarimplantaten en borstvergrotingen.

Grappig is dat Het Nationale Ballet de vormgeving heeft laten verzorgen door een kinderboekenschijver: Sieb Posthuma. De kliniek, opgebouwd uit witte geometrische figuren met een zwart viltstiftrandje eromheen, lijkt rechtstreeks uit één van Posthuma’s kinderboeken weggewandeld. Hetzelfde geldt voor de nadrukkelijk tweedimensionaal gevormde bomen en de felgekleurde accessoires (strikjes, handschoentjes en kousen) die de outfits van de ballerina’s kinderlijk compleet maken.

Een kijk-je-ogen-uit, perfect plaatje. Barbieworld is er niets bij. Maar laat je niet misleiden door Posthuma’s schone schijn toneelbeeld. In de kliniek verricht dr. Coppelius niet alleen plastisch chirurgische ingrepen, ook sleutelt hij aan zijn ideale vrouw: Coppelia. Hoe meer patiënten er in de kliniek verblijven, hoe groter de kans dat hij Coppelia’s kunstmatige hartje aan het kloppen krijgt…

Het Nationale Ballet heeft Coppelia kinderlijk ingekleurd en vervolgens overgoten met een plastisch chirurgisch sausje. Wat volgt? Een kunstmatige kandidate voor Hollands Next Top Model?

maandag 14 september 2009

Kan Niet Meer Inschatten

‘Kan Niet Meer Inschatten’, schrijft een NUjij redacteur over het KNMI. Een briljante woordspeling waarmee de redacteur doelt op het weeralarm dat het KNMI op donderdag 20 augustus afgaf. Ik zou die dag de opening van het Groningse Noorderzon festival verslaan en daarmee de voorpagina halen (van de website waar ik voor schrijf). Maar het weeralarm bleek dominanter…

‘Zware onweersbuien.’ Ik zag de geknapte leidingen boven het spoor van Amsterdam naar Groningen al voor me. ‘Hagelstenen zo groot als pingpongballen.’ Noorderzon staat bekend om het experimentele aanbod, maar om met een batje op mijn hoofd het terrein te betreden? Hoe dieper ik de media indook, hoe harder het alarm klonk. Toen ik las over windstoten die mij met 115 km/u van het festival af zouden blazen stond mijn besluit vast: ik bleef thuis.

Resoluut pakte ik de telefoon. De zon kriebelde plagerig op mijn wangen. Noorderzon nam op, ik meldde mij af en hing met gloeiende wangen op. De windstoten, de redenen waarom ik thuis bleef, waren ondanks hun verwachte snelheid nog in geen velden of wegen te bekennen.
De volgende ochtend was er geen afgewaaide tak te zien op straat. Hoog tijd om mezelf te kwellen en op internet te zoeken naar unieke, onvergetelijke, ‘dit-had-je-niet-mogen-missen’ Noorderzon ervaringen. Ze bleken net zo min te bestaan als de windstoten. De reden? Niet alleen ik, maar ook de festivalorganisatie bleek beïnvloed te zijn door de media.

De opening was afgelast.

Honderden bezoekers teleurgesteld, honderden kaarten voor niets verkocht en geen enkele voorstelling uitgevoerd. En dat vanwege van een stel onweersbuien, waarvoor Fons van Loy, hoofd Weerkamer van de KNMI, algauw de creatiefste verklaringen vindt: ‘Vergelijk het met een snelkookpan. De druk neemt aan de onderkant toe, tot het ventiel en alle druk eruit schieten. We weten dat dit soort buien kunnen ontstaan, alleen niet exact waar en wanneer.’ De media reageren hier even heftig op als op het weeralarm. ‘Kan Niet Meer Inschatten’, schrijft de NUjij redacteur. Wie kunnen er niet meer inschatten? Zijn dat niet de brengers van het nieuws, de media zelf?