Zomer 2.0

Naast het world wide web verandert ook het weer. Iedereen klaagt over de regen, de kou, het gebrek aan zomer. Maar weet je nog, in juni, nog geen twee maanden geleden, toen was het HEET. Niet normaal HEET. 26, 27 graden, wie niet hoefde te werken lag in het gras. Barbecueverboden staken massaal de kop op. Weet je nog?

We hebben onze zomer dus eigenlijk al lang en breed gehad. Alleen willen we het niet weten. Komkommertijd en vakanties zijn dingen die thuishoren in de maanden juli en augustus. Al jaaaaaaaaaaaaren. Nu stortregent het de laatste jaren zo enorm in die maanden, dat ik ervoor wil pleiten om het idee ‘zomer’ een beetje te vervroegen. Een paar weekjes maar. Vakantie nemen we voortaan in juni, de maand waarin dan ook Lowlands en alle andere vette festivals gaan plaatsvinden.

Hoop ik. Want hoewel ik laatst heel fijn heb gedanst in de modder, hou ik toch meer van feesten in de zon. Niet in de laatste plaats omdat mijn zomerjurkjes erom smeken gedragen te worden. En snel! Wat mij betreft introduceren we per 2012 een nieuw zomerseizoen van, pak ‘m beet, medio april tot half juli. Genaamd ‘zomer 2.0’. Die stortbuien die daarna vallen rekenen we dan tot ‘early autumn’, als we hoog en droog op kantoor zitten en weten: nog even en dan is het alweer zomer.

Google Panda

Voor wie het nog niet wist: Google, ons aller steun en toeverlaat, heeft een nieuw algoritme uitgerold. Eerst alleen in de VS maar binnenkort ook in Europa: het Panda-algoritme. Ik lees erover op Publishr, die bij het bericht meteen een mooie pandafoto plaatsen. Zou ik ook doen. Want hoewel ik niet weet hoe een algoritme eruitziet, weet ik wel dat het onmogelijk meer vertederend kan zijn dan een panda. Ik weet eigenlijk zelfs niet precies wat een algoritme is, maar omdat Google het begrip heeft gekoppeld aan mijn lievelingsbeest ga ik meteen op zoek naar de definitie.

Wikipedia vertelt me dat “een algoritme een eindige reeks instructies is - meestal voor berekening of dataverwerking - om vanuit een gegeven begintoestand het daarbij behorende doel te bereiken”. Aaaaaaaaha… Gelukkig wordt er een simpel voorbeeld bij gegeven: een recept voor aardappelsalade is een algoritme dat uit instructies bestaat als ‘schil de aardappel’ en ‘kook de aardappel’.

Maar wat is de een Panda-algoritme? Met het Panda-algoritme wordt in de index de relevantie van websites bepaald. Daarbij let het Panda-algoritme vooral op kwaliteit. Iets dat het Panda-algoritme zich afvraagt is: Is dit artikel geschreven door een expert? Slimme vraag, slimmer dan ik van een panda had verwacht. Zou Google meer vertrouwen in het intellect van de panda hebben gehad dan ik of heeft die afweging geen rol gespeeld bij het kiezen van een naam?

Wie het weet mag het zeggen. Ik denk dat de verzinner van de naam zich ervan bewust is dat grote bedrijven die zich niet duurzaam profileren binnenkort kunnen vertrekken. Nike produceert toch ook niet zomaar sneakers For a Better World? En dus doet Google nu iets met de panda. Een beetje genept van het Wereld Natuurfonds als je het mij vraagt, maar vooruit. Mits Google een riant percentage van de winst investeert in bamboe...

Plastictasje

Eén van de eerste reclamefilmpjes die ik bewust meemaakte, komt uit de reeks ‘Een beter milieu begint bij jezelf’. Voor wie toen nog te jong was/niet uit Nederland komt: dit zijn reclamefilmpjes van de overheid om kijkers milieuvriendelijker te maken. Ik heb er geen idee van hoe effectief dit soort filmpjes zijn. Jij? Zelf ben ik volgens mij vooral lief voor de natuur omdat m’n ouders me zo hebben getraind, maargoed, er zijn vast ook mensen opgevoed door de televisie.

In de V&D werkt een vrouw die, gezien haar middelbare leeftijd, de ‘Een beter milieu begint bij jezelf’ filmpjes waarschijnlijk veel bewuster heeft meegemaakt dan ik. Bij haar hebben de filmpjes alleen hun doel niet bereikt. Eerder het tegenovergestelde...

Ik reken een nieuwe schoudertas af. De vrouw stopt ‘m zonder vragen in een plastictasje. Dat alleen ergert me al. Vragen of een klant een tasje wil, bespaart per dag waarschijnlijk een heleboel plastic, terwijl het aantal mensen dat protesteert als een verkoopster iets meteen in een tasje duwt uiterst zeldzaam is.

Ik behoor dat die zelfverkozen zeldzaamheid en zeg dus dat ik het tasje niet nodig heb. Een opmerking die me duurder komt te staan dan je voor mogelijk houdt: de vrouw kwakt het tasje in de vuilnisbak. Zo van, als jij het tasje niet wil, dan zal niemand het krijgen. Of onder het motto: elke klant heeft recht op een vers tasje, eenmaal opengevouwen mag het niet worden herbruikt.

Waarom ze het tasje niet bewaart voor de volgende klant maar weggooit, ik weet het niet. Ik weet wel dat ik het een ONGELOFELIJK stomme actie vind. Daarom heb ik, speciaal voor deze verkoopster van de V&D (verder niks tegen de V&D, ik heb er jaren met plezier gewerkt), een toepasselijk ‘Een beter milieu begint bij jezelf’ filmpje opgescharreld:

Verkoopster: “Wilt u een tasje meneer?”
Klant: “Een tasje? Nee! NEE!! NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!”

Moet ik de volgende keer ook maar zo zeggen.

KatLeen

Als de kat van huis is, dansen de muizen is een waarheid als een koe. Poes Sawa had haar laatste adem nog niet uitgeblazen of de eerste muis glipte het huis in… Ik was pas vijf maar ik weet nog goed dat mijn moeder meteen de kat van de buren leende om op jacht te gaan. En dat het beest nog geen uur later met een muis in zijn bek de overloop terug overstak. Nog mooier was dat ik daarna een babypoesje uit mocht zoeken, die een paar jaar later zelf ook kittens kreeg, en ik mijn leven lang geen last van muizen had. Tot ik op kot ging.

Mijn kot heeft een houten vloer vol kieren om voedselresten tussen op te slaan en fijn kapot te knagen bordkartonnen muren. En ik heb geen kat. Ik zou er graag één willen, maar tenzij ik van mijn douche een kattenbak maak en nooit meer een weekendje wegga, zal dat niet gaan. Dus nu heb ik een muis. Hij spint niet, is nog nooit bij me op schoot gekropen en laat zich ook niet aaien. Wat ‘ie wel doet is mij in een paniekvogel veranderen, die nauwelijks bezoek durft te ontvangen omdat bezoek wellicht kruimels bezorgt. Positiever gevolgen zijn dat ik dagelijks afwas en nergens eten(sresten) laat slingeren. Maar dat weegt niet op tegen een kat op bed om mij zachtjes in slaap te spinnen.

Voortbordurend op initiatieven als autodelen en gezinnen die samen een vakantiehuisje kopen wil ik graag een kat met iemand delen. En dan noemen we die kat KatLeen. Iemand interesse?

Bekerrapertjes

Een kleine tien jaar geleden gooide ik tijdens de Uitmarkt een plastic bekertje op de grond. Nog voor het bekertje goed en wel de grond raakte werd ie al geraapt door de man naast me. Een milieuactivist? Welnee, gewoon geldbelust: voor het bekertje had ik – zonder dat ik het wist – een euro statiegeld betaald.

Zo makkelijk is geld niet meer verdiend. De meeste festivals geven bezoekers een muntje (meestal zo’n €2,50 waard) als ze tien à twintig bekers inleveren. Het Vlielandse Into The Great Wide Open wilde onlangs veertig bekers zien voor ze een muntje gaven. ‘Wat veel’, dacht ik toen ik dat las, maar als snel wenste ik dat er honderd bekers voor een muntje nodig waren. De bekerrapertjes bleken een plaag.

Daderprofiel
Een bekerrapertje j/m ziet er meestal verdacht schattig uit. Leeftijd: 3-12. Haarkleur: overwegend blond. Overige kenmerken: assertief, doortastend, niet-op-het-mondje-gevallen, kortom: hondsbrutaal.

Hoe gaan ze te werk? Zoals er meer wegen naar Rome leiden verschilt ook de weg naar een muntje. ‘Mag ik jouw beker?’ is een veelgehoorde vraag, die logisch is, behalve als de beker nog vol zit. Een lege beker oprapen en meenemen is ok, tenzij de beker als afvalbak diende en het afval door het bekerrapertje op de grond wordt gegooid. Ook opmerkelijk: bekerrapertjes die voor je neus blijven wachten tot het biertje op is. De krantenkop: ‘Bekerrapertje brengt nacht door in cel wegens diefstal van bekervoorraad’ had me niet verbaasd.

‘Laat je drankje nooit onbewaakt achter’, waarschuwden mijn ouders vroeger. Nu pas begrijp ik waarom: een bekerrapertje is er zo mee vandoor. Op Into The Great Wide Open bewaakte ik een biertje met mijn leven. En als het op was? Dan joeg ik de plaag mijn buurt uit door het bekertje zo ver mogelijk weg te gooien. Liefst richting derde wereld, waar het rapen van plasticafval voor sommige kinderen van levensbelang is.

Broodje aap

Duurzaam. Dat is wat je als ondernemer moet zijn en daarom neemt elk bedrijf ‘een stukje duurzaamheid’ op in zijn bedrijfsplan. Groene stroom, dubbelzijdig kopiëren en zelfs het schenken van Max Havelaar koffie mag worden meegeteld. Ik verzin dit niet: het is mij vorige week uitgelegd door een Hoofd op de afdeling Duurzame Ontwikkeling van een bekende Nederlandse Bank.

Het Hoofd lichtte zijn uitleg toe met voorbeelden van bedrijven die, volgens hem, duurzaam ondernemen. En hij meende het serieus:

1. BP. Waarom weet ik niet meer, maar om één of andere reden had het Hoofd het idee dat BP, één van de grootste oliemaatschappijen ter wereld, duurzaam onderneemt. Lijkt mij een contradictio in terminis, vooral met het oog op het olielek in de Golf van Mexico. Het pleit voor het Hoofd dat hij schuchter toegaf zijn oordeel gebaseerd te hebben op cijfers van vóór het lek, de kans is groot dat hij BP binnenkort uit zijn presentatie verwijdert. Wat hem bovendien een fiks aantal kritische vragen zal besparen…

2. Nestlé. Wil in 2015 alleen nog maar duurzaam geproduceerde palmolie gebruiken. Duurt nog even, maar vooruit: je moet ergens beginnen. Erger vind ik dat Nestlé niet zelf, maar gedwongen door Greenpeace, tot dit besluit is gekomen. Onder het motto ‘Give the orang-oetan a break’ voerde Greenpeace eerder dit jaar actie, tot Nestlé toezegde te stoppen met het gebruik van foute palmolie. Hoera!

De glorieuze taak van het Hoofd zit erop en een mandje met snacks gaat rond. Wat zal het zijn? Max Havelaar chocola zou erg voor de hand liggen, op reformrepen zit niemand te wachten en biologische appels zijn een cliché… Tromgeroffel: de bekende Bank kiest voor KitKats en reduceert het praatje over duurzaam ondernemen radicaal tot een broodje aap verhaal.