Enchanted begint als een standaard Disneysprookje over een meisje met lange, blonde haren en een wespentaille. Het meisje luistert naar de betoverende naam Giselle, kan zingen als de zeemeermin en is beste maatjes met eekhoorntjes, witte duiven en allerlei andere vertederende beestjes. Ook verlangt ze naar een droomprins, die toevallig net voorbijrijdt als ze in de problemen zit. Maar een voorspelbaar ‘en ze leefden nog lang en gelukkig einde’ heeft dit sprookje niet.
Een boze stiefmoeder duwt Giselle in een put. Een duw die behalve de plot ook mijn rotsvaste vertrouwen in Disneysprookjes verandert. Giselle komt terecht in New York City, waar ze schrikt van de haast van New Yorkers. New Yorkers weten zich op hun beurt geen raad met de naïviteit en suikerzoete sprookjesliedjes van Giselle.
Droomprins Edward springt zijn bruid met getrokken zwaard achterna, scheidingsadvocaat Robert brengt Giselle ondertussen het belang bij van daten. Daten is volgens hem, en met hem vele andere niet-sprookjesfiguren, de perfecte manier om iemand te leren kennen, en te beoordelen of het klikt. Giselle lijkt niet te weten wat ze met die informatie aanmoet maar vraagt Edward, zodra die Giselle heeft gevonden, om een date.
Ik kan het einde inmiddels wel verklappen: de date valt tegen en Giselle trouwt niet met Edward, maar met Robert. Om Edward niet al te lullig af te schilderen wordt de ex van Robert opgevoerd als perfecte vervanging van Giselle. Eind goed, al goed, alleen zit ik nu met de vraag: passen Belle en het Beest, Ariël/Assepoester/Doornroosje/Sneeuwwitje en hun prinsen wel bij elkaar? Of brengt een wandeling door Central Park ook hun op andere ideeën? En zo ja, wordt het dan niet eens tijd voor een datingsite voor sprookjesfiguren?
Ik ben toch niet gek. Je kent ‘m vast, deze slogan van de Media Markt. Je brengt ‘m in praktijk door er iets te kopen dat elders meer kost, want je wil natuurlijk niet gek zijn. Ook ik bezoek de Media Markt wel eens, bijvoorbeeld voor een nieuwe muis.
Binnen krijg een ik lootje. Onder de roltrap staat een podium waar klanten één voor één hun lootje kunnen inruilen voor een pasje. Dat pasje wordt gescand door een presentator die vervolgens door de microfoon blèrt wat je hebt gewonnen. Als ik aankom staat er een flinke rij voor de grabbelton en de geforceerd enthousiaste toon van de presentator verraadt dat hij al heel wat uurtjes oneliners als “Proficiat, das een mooie prijs!” uitkraamt. Niettemin sluit ik aan, benieuwd wat ik ga winnen.
€5,- korting op Universal Music. Geen recordbedrag, maar muziek is altijd welkom en een gegeven paard… Voor ik me naar de cd’s begeef, wil ik een muis uitzoeken. Ik ben er net achter dat de muizen van Hama het goedkoopst zijn als ik de presentator hoor roepen “€5,- korting op Hama elektronica, een héle mooie prijs!”. Bij de roltrap wacht ik de winnaar op. Ik feliciteer hem met zijn prijs en vraag of hij al een Hama product in gedachten heeft. Heeft ie niet, sterker nog, hij weet niet wat Hama is.
Precies het antwoord waar ik op hoop, dus ik wijs de winnaar op de vele cd’s waar ik met een Universal Musiccard uit mag kiezen. En passent laat ik vallen dat ik een muis wil kopen, misschien wel van Hama. “Das wel heel toevallig,” zegt de winnaar, oprecht verbaasd. We ruilen onze pasjes en ik denk bij mezelf “Toevallig? Kom nou zeg, ik ben toch niet gek?”
Op vakantie maak ik kennis met een elektrische kookplaat. Samen met een vriendin probeer ik er lasagne mee op te warmen, dat mislukt en we verkassen naar een pizzeria. Ik schrik dan ook als ik bij mijn kotbezichting een elektrische kookplaat zie staan. Wat moet er van mijn warme maaltijden terechtkomen? Ben ik veroordeeld tot de frituur en word ik in één studiejaar tien kilo zwaarder?
Het valt mee, mijn eerste gerecht (een gebakken ei) is zowaar eetbaar. Trots zeg ik tegen iedereen dat ik op elektrisch gas heb gekookt. Pas als een of andere wijsneus me vraagt wat ik daar precies mee bedoel, realiseer ik me dat wat ik zeg niet klopt. Elektrisch gas bestaat natuurlijk net zo min als vloeibaar ijs. Maar blijkbaar associeer ik koken nog steeds met gas.
Ik vergeet bovendien dat het feit dat je geen vlammen ziet niet betekent dat de kookplaat niet heet is. Daarom heb ik laatst een gat in het snoer van mijn waterkoker gebrand. Ik had het snoer heel elegant langs de rand van kookplaat gedrapeerd, maar die wordt natuurlijk ook loeiheet. Gelukkig begon de boel net op tijd te stinken…
Ik zou mezelf niet zijn als ik zo’n soort vergissing niet nog eens maak. Dus als de telefoon gaat terwijl ik een vergiet in m’n handen heb, zet ik het vergiet vrolijk op de hete kookplaat. Als ik na een kwartiertje ben uitgepraat en terugloop naar de keuken, tref ik een vloeibaar vergiet aan. Wat de combinatie van een plastic vergiet en een elektrische kookplaat al niet teweegbrengt…
Driemaal is scheepsrecht, schijnt. Dus wat staat me nog te wachten? Wordt een blik maïs per ongeluk popcorn? Of beter nog: verandert mijn chocopasta in warme, gesmolten chocolade? Ik schuif de blikken en potten maar vast wat dichterbij de kookplaat. Wat originele, ‘culinaire’ hoogstandjes betreft mag je het lot best een handje helpen.
Enchanted begint als een standaard Disneysprookje over een meisje met lange, blonde haren en een wespentaille. Het meisje luistert naar de betoverende naam Giselle, kan zingen als de zeemeermin en is beste maatjes met eekhoorntjes, witte duiven en allerlei andere vertederende beestjes. Ook verlangt ze naar een droomprins, die toevallig net voorbijrijdt als ze in de problemen zit. Maar een voorspelbaar ‘en ze leefden nog lang en gelukkig einde’ heeft dit sprookje niet. 
