WikiLeaks

Buitenlands nieuws heb ik nooit goed gevolgd. Sterker nog: na het lezen van ‘Het zijn net mensen’ ben ik er zelfs helemaal mee opgehouden om het nieuws te volgen. Geen kranten, geen journaal. Soms DWDD, maar das eigenlijk meer vermaak dan nieuws. Eerlijk is eerlijk: als iemand me een krant in handen drukt of als op café het journaal aanstaat, wend ik heus mijn blik niet af. Ook op Facebook ontkom ik niet aan nieuws, gelukkig maar, anders had ik begin van het jaar niet geweten dat Job Cohen zich kandidaat stelde als lijsttrekker van de PvdA en dat octopus Paul zes weken geleden is overleden. Misschien is het niet-volgen van nieuws maar een fase, net zoals het dwangmatig naar het achtuurjournaal kijken dat vroeger was. Een fase die wie weet zelfs zo goed als voorbij is…

Een klein halfjaar geleden vonden vrienden van me WikiLeaks (momenteel offline) leuk. Via Facebook (wat anders) klikte ik op de link die ze deelden, om uit te komen op een wiki vol WAARGEBEURD nieuws. Geen in scène gezette shots van een zielige weeskindjes (die in het echt lang niet allemaal wees, zelfs niet allemaal arm zijn), maar officiële documenten. Officiële, UITGELEKTE documenten van wereldbelang. Hoera! Das veel leuker dan de film! Dus sinds kort volg ik dagelijks (!) via Nu.nl het laatste nieuws over WikiLeaks, hou ik één van de mirrors van WikiLeaks scherp in de gaten en kijk ik vast uit naar OpenLeaks en via Operatie Leakspin verspreide documenten. Heeft Julien Assenge nu wel of niet iemand(en) verkracht? Hoe lang blijven de Nederlandse militairen nou echt in Afganistan, en wat doen ze er precies? WikiLeaks, maar ook het trammelant eromheen: spannender dan soaps.

Wat helemaal verslavend werkt is de impact die WikiLeaks lijkt te hebben op onze maatschappij. Mastercard, PayPal, Twitter, het zijn niet de minsten die WikiLeaks het leven zuur maken, en omgekeerd. Wie is de slechterik? Gaat De Waarheid deze titanenstrijd winnen? Wordt vervolgd – tenzij één of andere zestienjarige ook Speciaaltje hackt…