Cruesli of Muesli

Naast me in de trein propt een kordate tante een boterham naar binnen. Ze doet het niet bijster elegant, wat begrijpelijk is als je haast en honger hebt, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk. Het duurt namelijk nog wel even voor we bij het volgende station zijn en aan haar gezicht te zijn staat het eten haar eerder tegen. Mijn overbuurman, vriendelijk rond gezicht, brilletje, buikje, grijpt in.

Overbuurman: “Ik krijg ’s ochtends geen hap door mijn keel.”
Kordate tante: “Ik ook niet, maar vandaag had ik geen tijd voor kruslie (cruesli?). En ik moet minstens drie boterhammen eten, anders ga ik vanmiddag snacken. Geldt trouwens voor iedereen.”
Overbuurman voelt zich betrapt, maar probeert dat te maskeren met een vriendelijke glimlach.
Kordate tante: “Bij de lunch eet ik er weer drie. En dan ’s avonds groenten, heel veel groenten. Daar zitten weinig calorieën in. Jij houdt zeker niet van groenten?”
Overbuurman knikt beschaamd.
Overbuurman: “Maar als ze tussen het vlees en de aardappels liggen, eet ik ze wel hoor.”

Even is de kordate tante verdiept in de ochtendkrant, maar dan bedenkt ze nog wat.
Kordate tante: “Als je ’s ochtends dus geen brood wil, kun je ook kruslie eten. Goed opletten dat je geen muslie (muesli?) pakt, daar zit veelsteveel suiker in.”

Hier had ik eigenlijk moeten corrigeren, cruesli is calorierijker. Maar de kordate tante lijkt het zo leuk te vinden om dieetadviezen te geven, en heeft in de overbuurman zo’n gewillig slachtoffer gevonden, dat ik ze maar met rust laat. Ik vraag me af of de overbuurman zijn vrouw vanavond verrast met een pak ‘kruslie’. En mocht zijn vrouw vervolgens kilo’s zwaarder worden, dan houdt hij vast nog steeds van haar. Want voor een man die op de vroege ochtend een verhandeling van de kordate tante kan trotseren, vormt het uitzicht op een paar kilootjes extra vast ook geen probleem.

De Cliént

In The Craft spreken vier heksen een spreuk uit over een klasgenootje. Het klasgenootje wordt kaal. Kaal worden is één van mijn nachtmerries en ik ben niet de enige die daar last van heeft. Ertegenover staan dromen over het perfecte kapsel: massa’s krullen in mijn geval. Ik heb daarom ooit permanent laten zetten en dat was leuk, voor even. De laatste jaren vraag ik de kapper alleen om ‘een stukje eraf’ en ‘iets met laagjes’ en kom ik niet voor verrassingen te staan. En om nog zekerder van mijn zaak te zijn zeg ik dit ook altijd tegen dezelfde kapper.

Begin van het semester heb ik speciaal de trein gepakt van Antwerpen naar Amsterdam voor ‘mijn’ kapper. Dat vind ik bij nader inzien toch wat overdreven, tijd voor een nieuwe kapper en misschien, wie weet, een nieuwe look. Bij de Flair zit een knalroze boekje met een kortingsbon voor een reeks Antwerpse kappers. De één adverteert met een gratis haarmaskertje, de ander met haaradvies, het gebruik van natuurlijke haarproducten en/of chocoladekoekjes. Moeilijk, moeilijk. Ik kies uiteindelijk voor de eerste kapper in het lijstje, die niks biedt maar zich vooraan laat staan op het knippen van B.V.’s. Ik ken geen Bekende Vlamingen en dat moet nodig veranderen!

Het is zaterdagmiddag, primetime bij De Cliént. Een kordate receptioniste/doorbitch dwingt me uit mijn jas, plant me op een stoel en vertelt dan pas dat de wachttijd circa 1,5 uur is. Links van me piept een jongetje dat hij al 4 uur aan het wachten is en rechts van me zit een hoogzwangere vrouw. Ik vraag me af wat eerder komt: het nieuwe kapsel of de baby?

De kappers dragen strakke zwarte jeans en shirts waarop hun ‘om en om geverfde lokken’, boblijnen en expres scheefgeknipte pony’s perfect uitkomen. Gaat mijn linkeroog straks ook schuil achter zo’n lok? Een dreunende housebeat begeleidt de kappers bij het knippen. Bij een remix van de nieuwste Rihanna vliegen de plukken haar in het rond.

‘Volgende naar de shampoo,’ eist de receptioniste/doorbitch. Ik ken mezelf, als ik NU niet ga dan vlucht ik de zaak uit om mijn bon in te wisselen bij de natuurlijke haarproductenkapper. Met druipende haren wordt ik zowaar naar een stoel aan de raamzijde geleid. Nice! Naast me zit een vrouw met een chihuahua op schoot. Dat moet een B.V.’er zijn! Als haar kapper de föhn aanzet wappert de vacht van het hondje mee. Ik grinnik, de vrouw kijkt koel voor zich uit. Ze is het vast gewend dat het haar van haar chihuahua met de föhn meewappert. Ondertussen zie ik mijn blonde lokken steeds korter worden. Net als ik wil gillen dat het genoeg is drukt een andere kapper me een glas Cava in de hand. Ik geef mijn verzet op. Maar goed ook, want tot nu toe scoor ik niets dan complimentjes met mijn korte coupe.

Gratis make-uples

Ze komen binnen als verlept schaap, muurbloempje of lelijk eendje. Ze stappen uit als mooiste meisje van de klas. De trein is, zeker ’s ochtends, voor vrouwen een geliefde plek om zich op te maken. Terwijl mannen de Metro lezen, toveren zij hun make-upspulletjes tevoorschijn uit een bescheiden toilettasje of een beautycase ter grootte van een koffer.

Mijn gehannes met oogpotloodjes en eyeliner is voorbij. Deze vrouwen demonstreren gratis en voor niets alles wat ik moet weten om mooi voor de dag te komen. Roze wangetjes zonder rennen? Dan smeer ik, gewoon met mijn vingers of met een opgehipte verfkwast, voortaan wat blush op mijn jukbeenderen. De kleur oogschaduw waarmee mijn ogen meer spreken zonder dat ik er opgemaakt uitzie? Oranje. De kleur die ik uit mezelf nooit, maar dan ook nooit met make-up zou associëren blijkt wonderen te doen op mijn lichte huid. En om perfecte lippenstiftglimlachjes te lachen smeer ik van nu af aan eerst labello op, dan lippenstift en daaroverheen gloss.

Waarom, vraag ik mij ineens af, staat er op het station naast de bak met de Metro eigenlijk geen bak met make-upspulletjes?

There's Something About Marie-Paule

Sperma aanzien voor gel. Het kan de beste overkomen, zoals Cameron Diaz als Mary in, inderdaad, There’s Something About Mary. Sperma blijkt een kleverig goedje, de pluk haar waar Mary het insmeert staat de rest van de avond recht omhoog.

Waarschuwing: een avondje Melkweg kan tot hetzelfde kapsel leiden, ik heb het aan den lijve ondervonden. Naast me ruziede een meisje met haar vriend. Wat ze ook deed, schreeuwen, schelden, stampvoeten, hij ging er niet op in. Foute boel, alleen had ik dat niet door. Dus wat gebeurt:

Het meisje gooit haar glas bier naar de jongen.
De jongen duikt weg.
Het bier belandt in mijn haar --> en There’s Something About Marie-Paule is geboren.

Extreme makeover op het podium

Extreme Makeover ken je. Maar wist je dat plastische chirurgie ook op het podium hot & happening is? Coppelia is een (kinder)balletvoorstelling van Het Nationale Ballet over een plastisch chirurgisch kliniek. In CoppeliaClinics (CC) kunnen prima ballerina’s bij dr. Coppelius of één van zijn akelig perfecte assistentes terecht voor ‘mooimaakoperaties’ als ooglidcorrecties, nosejobs, liposuctie, haarimplantaten en borstvergrotingen.

Grappig is dat Het Nationale Ballet de vormgeving heeft laten verzorgen door een kinderboekenschijver: Sieb Posthuma. De kliniek, opgebouwd uit witte geometrische figuren met een zwart viltstiftrandje eromheen, lijkt rechtstreeks uit één van Posthuma’s kinderboeken weggewandeld. Hetzelfde geldt voor de nadrukkelijk tweedimensionaal gevormde bomen en de felgekleurde accessoires (strikjes, handschoentjes en kousen) die de outfits van de ballerina’s kinderlijk compleet maken.

Een kijk-je-ogen-uit, perfect plaatje. Barbieworld is er niets bij. Maar laat je niet misleiden door Posthuma’s schone schijn toneelbeeld. In de kliniek verricht dr. Coppelius niet alleen plastisch chirurgische ingrepen, ook sleutelt hij aan zijn ideale vrouw: Coppelia. Hoe meer patiënten er in de kliniek verblijven, hoe groter de kans dat hij Coppelia’s kunstmatige hartje aan het kloppen krijgt…

Het Nationale Ballet heeft Coppelia kinderlijk ingekleurd en vervolgens overgoten met een plastisch chirurgisch sausje. Wat volgt? Een kunstmatige kandidate voor Hollands Next Top Model?

High Heels

‘High Heels have got me me falling down on my knees.’

De mannen van Mando Diao hebben makkelijk praten. Als zij dit nummer spelen in Paradiso staan ze lekker op gympjes. Zelf besef ik ondertussen maar al te goed dat de feestdagen er weer aankomen… Dat betekent high heels. En high heels betekenen: verzwikte enkels, zere tenen, maar ook bewonderende ooh’s en aah’s (mits ik m’n enkel niet en plein public verzwik).

De vraag is: heb ik zin in de feestdagen? Ja, toch wel. Want hoewel high heels niet mijn favoriete stappers zijn, hou ik wel van little black dresses (numero 3 is maandag aangeschaft!), kerstdinertjes (zonder kalkoen), cadeautjes (iemand een laptop over?), Oud&Nieuwfeestjes (liefst zonder geknal maar met siervuurwerk) en, last but not least, heel veel bubbels!

Dus kom maar op, feestdagen! Ik ben er, hooggehakt er wel, hartstikke klaar voor. Om te beginnen kliklak ik op Kerstavond naar De Alternatieve Nachtmis, in de Stadsschouwburg. Vergezel mij, want het wordt vast een avond om te zingen, vechten, huilen, lachen, werken, bidden en bewonderen.......

Scrubben

Op een verjaardagsfeestje met alleen vrouwen, kan het zomaar ineens gaan over scrubben. Scrubben, voor wie het niet weet, betekent dode huidcellen van je lichaam afschrapen. ‘Jakkes,’ gruwel ik, want het klinkt als een pijnlijke en vieze bedoening. ‘SCRUB JIJ NIET?!’ Ik wordt verbaast, vermanend en bestraffend bekeken. Er valt een gebaksvorkje op de grond en daarna doorbreekt de jarige de – blijkbaar – genante situatie met de vraag: ‘iemand nog taart?’

Ik schraap de laatste taartresten van mijn schoteltje. Zouden dode huidcellen er ook zo uitzien? Er is maar één manier om erachter te komen, dus zo snel ik kan fiets ik naar de HEMA. Daar verkopen ze – fluisterde één van de gasten me toe – ‘best goede scrub’. Fresh Body Scrub, een blauwgespikkeld goedje met zeemineralen- en zout, it is!

Ik wacht tot ik een vrije dag heb – stel voor dat ik allergisch ben voor scrub. Zoals de gebruiksaanwijzing het voorschrijft smeer ik het goedje ‘met ronddraaiende bewegingen over de vochtige huid’. Het voelt alsof ik na het zwemmen door het zand rol, iets wat ik normaal gesproken nooit vrijwillig doe. Maar goed, vrouwen moet scrubben, dus ik wrijf dapper door.

Stap 2: ‘goed afspoelen’, een eitje. Ik droog me af en inspecteer het resultaat. Een paar flinke rode vlekken, maar toegegeven: mijn huid heeft nog nooit zo zacht aangevoeld. En dat is nog niet alles, op BeautyNieuws.nl lees ik net dat je ‘met scrubben bovendien de doorbloeding stimuleert. Je krijgt een mooie en egale teint als je je huid goed scrubt voordat je een bruin-zonder-zon product gaat opbrengen. Maar ook andere hydraterende verzorgingsproducten zoals een bodylotion of -crème worden na het scrubben beter opgenomen.’

Wat wil je als vrouw nog meer?