Amsterdamse in Utrecht

Daar gaat ie. Ik strek mijn hand uit om m terug te kunnen trekken, maar het is te laat.

Na 24 jaar Amsterdam is wonen in Utrecht wennen. Om niet te zeggen een CULTUURSHOCK met alles erop en eraan. Denk aan: wakker worden van geloei en je realiseren dat je niet naar de Westerkerk-met-nieuwe-klokkenluider luistert, maar naar de Dom. Of als een toerist vraagt of je bekend bent ‘ja’ zeggen en vervolgens niet weten waar de Europalaan ligt (gelukkig maar begrijp ik later, want dat is de Utrechtse Theemsweg). Of, erger nog, als een Utrechtenaar je iets vraagt ‘I don’t understand you’ antwoorden, omdat ze een afgrijselijk, onverstaanbaar accent hebben – vrienden, trek asjeblieft mijn tong er uit als ik het overneem!

Onbekend zijn in eigen stad is een handicap, die niet alleen frustreert maar ook vervelende gevolgen kan hebben: zo mikte ik gister een belangrijke brief in de gleuf ‘streekpost’. Even vergeten dat dat in Utrecht natuurlijk niet de postcodes 1000-1119 zijn. Ook ben ik, onderweg naar huis, al een paar keer in de trein naar Amsterdam gestapt. Gelukkig voor mij ligt Amsterdam Amstel op hetzelfde traject als Utrecht Centraal en stapte ik op het nippertje toch steeds goed uit.

Het ‘Englishmen in New York gevoel’ zal nog wel even aanhouden. Maar, en dat moet ook worden gezegd, het ontdekken van de lekkerste broodjeszaak van het land (met bediening zonder Utrechts accent, want Italiaans) maakt dat ik in ieder niet lijd met lege maag.