zaterdag 3 april 2010

Exit achtbaan

Harder, better, faster, higher. Dat is hoe ik over de achtbanen dacht vóór ik in de crazy coaster zat.

De volgorde; omhoog, naar links, bij de bocht net niet uit het karretje vliegen en dan roetsjjjjjjjjjj naar beneden, is vertrouwd. Dat het karretje vervolgens rondjes om zijn eigen as draait is nieuw voor me – en dat ik er misselijk van wordt al helemaal. Het karretje gaat gelukkig weer omhoog, roetsjjjjjjjjjjj naar beneden en dan… AAAAHAAHAAAAAA! Het karretje draait wel honderd rondjes – mijn maag draait mee. Dit kan niet de bedoeling zijn!

En inderdaad, de stroom blijkt te zijn uitgevallen.

Pas als het karretje na honderd-en- één rondjes stopt zie ik waar ik ben. Beneden, goddank. Ik schat mijn kansen in: één meter boven de grond (te overzien), maar minstens 100 stalen buizen verwijderd van de uitgang…

Een kermismannetje, nog altijd herkenbaar aan een vale spijkerbroek en fout oorringetje (hebben ze nou nooit een vriendinnetje dat hun vertelt dat dat in 2010 echt niet meer kan?), pielt aan de knopjes en krijgt het ding aan de praat. Gered!

Kalm zoeft het karretje naar de finish. Exit achtbaan - wat mij betreft voorgoed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten