Ik zie op tegen borrels waar veel mensen elkaar niet kennen. Borrels waar ik zelf niemand ken, maar ook borrels waar ik juist degene ben die iedereen kent en het de bedoeling is dat ik voor gastvrouw speel. Dan heb ik de neiging om van hot naar her te rennen, en uiteindelijk niemand het juiste antwoord op zijn vraag te geven – laat staan het bestelde drankje. Inderdaad ben ik er op mijn afstudeerborrel niet in geslaagd om tegelijk de deur open te doen voor mijn vriendinnen, mijn oom en tante van een drankje te voorzien, hun cadeautje open te maken (en ervoor te bedanken!), mijn neef uit te leggen waar de wc is en bovendien enthousiast mijn toekomstplannen uit de doeken te doen – want dat was natuurlijk de hamvraag die iedereen één voor één stelde. Wel heb ontdekt wat nodig is om mensen die elkaar niet kennen met elkaar in gesprek te krijgen: een chocoladefontein.Ik kreeg de fontein van een collega, maar voor ik de gebruiksaanwijzing kon lezen druppelden de eerste gasten al binnen. Fontein, fonduechocola, aardbeien en marshmallows stonden onaangeroerd op tafel, tot vrienden op het idee kwamen om de stekker van de fontein in het stopcontact te steken en de chocola in de magnetron. Een studiegenootje, die zelf al eens gechocofonteind had, mengde zich in het gezelschap met tips als ‘met een beetje olijfolie kun je de chocola smeuïger maken’. Toen de chocola bijna net zo mooi als op het plaatje door de fontein stroomde, slopen mijn achternichtjes eropaf. Een oom, die de hapjes tot dan toe links had laten liggen, vermaakte zich met het maken van pain au chocolatfontaines en ineens bleek iedereen wel iemand te kennen met een chocoladefontein en/of te weten wat je het beste in de chocola kunt dopen – en wat niet.
Je raadt het al: de borrel was een succes, tot het bittere chocolade-einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten