Even prettig gestoord als Pink

Ze neemt een aanloop, springt en kukelt nog net niet van het podium. Waarom? Om te demonstreren hoe ze vroeger haar bed in dook, bang dat Freddy Krueger eronder zou liggen.
Haar debuutalbum heet Monsters.
Haar outfit, en die van haar bandleden, is (toevallig?) versierd met ‘dierlijke’ accenten: puntoortjes en een stiekeme staart, afgemaakt met hier en daar wat harige plukjes op de mouwen. Eerlijk is eerlijk: het ziet er niet uit.
Maar past wel bij de zangeres die minstens zo prettig gestoord is als Pink.
En nog kan zingen ook.
Dus ik ben fan. Fan van Jenny Lane.

Vind ik leuk?

Je mening geven is nog nooit zo makkelijk geweest. Log in op Facebook en onder alles wat je daar tegenkomt staat ‘Vind ik leuk’. Klik op dit linkje en jouw voornaam achternaam gevolgd door ‘vindt dit leuk’ verschijnt. Zelfs luiaards laten van zich horen, dus dat heeft Facebook goed voor mekaar.

Ik ben wel eens bang dat deze trend doorslaat. Dat mensen ook over nieuwe politieke partijprogramma’s alleen nog maar ‘vind ik leuk’ kunnen zeggen. Of ‘negeer’, de negatieve tegenhanger van het ‘vind ik leuk’ knopje.

De makers van Southpark lijken mijn angst te delen. In You have 0 friends opereert Cartman als Facebookprofessional – hij heeft zelfs een eigen televisieshow waarin hij kijkers tipt hoe ze zo snel mogelijk zo veel mogelijk vrienden kunnen krijgen (hilarisch!). Stan vindt Facebook maar stom, tot ongenoegen van de anderen, en dus maken zij een account voor hem aan. Grappig beelden de makers uit hoe de impact van Facebook Stan frustreert:

Vriendinnetje: ‘Am I a joke to you?’
Stan: ‘What?’
Vriendinnetje: ‘I just wanna know: is that all I am, a big joke?’
Stan: ‘Ehm, no..?’
Vriendinnetje: ‘You do have a Facebookpage Stan!’
Stan: ‘Oh, no, goddamnit, it just got that because Kyle…’
Vriendinnetje: ‘Yeah, but I saw your page, Stan. Relationship status: single?!’
Stan: ‘Relationship status, I didn’t even pay attention to that!’
Vriendinnetje: ‘You like being single, Stan? So that you can use Facebook to find other girls? According to our Facebookpage, we aren’t friends.’
Stan: ‘Allright, I’ll add you as a friend, I’m sorry.’
Vriendinnetje: ‘And you better change your relationship status into in a relationship.’
Stan: ‘How?’
Vriendinnetje: ‘BY EDITING YOUR PROFILE UNDER BASIC INFORMATION!
Stan: ‘Ok, I’m sorry!’

Krijgen de makers van Southpark gelijk? Wordt wat we van iets of iemand vinden binnenkort bepaald door een muisklik? Of blijft het oppervlakkige ‘leuk’ en ‘negeer’ bijzaak?

Laat het weten! Dat vind ik leuk ;)

Props voor WALL-E

Afval verzamelen, samenballen tot een compact pakketje en de pakketjes netjes op elkaar stapelen. Props voor WALL-E! Alleen, waar is deze schoonmaakrobot als je 'm nodig hebt? WALL-E, te zien in de gelijknamige Disneyfilm, is ervoor gemaakt om de aarde schoon te houden en zou goed van pas komen nu de schoonmakers staken.

De situatie is als volgt: marskramers (zie foto) bieden hun waar aan tussen de vuilniszakken – gelukkig verkopen ze sieraden en geen vreten. Vuilnisbakken zijn onzichtbaar, zoveel afval is eroverheen gemieterd en o-ve-ral ligt zwerfvuil. Colablikjes, ijsstokjes, Pizza Hutkartonnetjes, Burgerking/Febo/MacDonalds/Smullerszakjes en candybarwikkels – ik denk dat 99% van het zwerfvuil bestaat uit fastfoodverpakkingen.

Mijn conclusie: het is om te janken. Niet dat de schoonmakers staken, ik zou er namelijk zelf ook voor passen om voor weinig geld andermans snackzooi op te ruimen, maar dat we zo ON-GE-LO-FE-LIJK veel schranzen op straat. Waarom doen we dat? Het lijkt wel alsof we geen stap kunnen zetten zonder ons vol te proppen met calorieën.

Nu ik eraan denk: ik vond het vroeger verschrikkelijk als ik mijn spinazie a la crème niet mocht laten staan van mijn moeder omdat ‘er kinderen zijn in Afrika die helemaal niks krijgen’, maar moet nu toch toegeven dat we het een beetje té goed lijken te hebben in Nederland. Nog even en het intens walgelijke beeld dat Lena Andersson schets in haar roman Duck City (over een stad waar elke burger moddervet is) wordt waarheid. Lees het boek en je zult met me eens zijn dat dat niet is wat we willen.

Maar: ik las ook dat de schoonmakers hun werkzaamheden weer gaan oppakken. Props voor de schoonmakers! Alleen, is het wel zo’n goed idee? Zou een steeds smeriger stinkende confrontatie op den duur niet tot een meer verantwoorde leefstijl leiden? Of is dat te Disney gedacht?

Marie-Antoinette

In het keurige, Fransclassicistische Versailles leefden eens een koning en een koningin. Hij houdt van jagen en bordspellen en zij van verkleedpartijtjes, acteren en roulette. Regisseuse Sofia Coppola geeft het luilekkerleven dat koning Lodewijk XVI en zijn vrouw leiden voortreffelijk weer in Marie-Antoinette.

In dit kostuumdrama geen eindeloze dialogen, waarin met heel veel woorden bedroevend weinig wordt gezegd, maar een soort tableaus vivants die de verwennerij en daarmee gepaard gaande verveling tonen: Marie-Antoinette wordt aangekleed, Marie-Antionette past nieuwe pruiken, Marie-Antoinette eet taartjes en Marie-Antoinette gooit de dobbelstenen. Het is Marie-Antoinette voor en Marie-Antoinette na in Versailles, en actrice Kirsten Dunst laat in haar spel goed zien hoe Marie-Antoinette geniet van de vertroetelingen, en zich er tegelijkertijd vreselijk ongemakkelijk bij voelt.

Maar ook vrijheid lijkt met geld te koop: tegenover Versailles laat ze een grillige Engelse tuin aanleggen, waar etiquette geen rol speelt. De tuin, ik ben er twee jaar geleden geweest, is een walhalla in vergelijking met de strak aangelegde paleistuin. Heide, rotsen, loslopende kippen, een waterrad en – dat vond ik natuurlijk het allerleukst – een theatertje, waar Marie-Antoinette zelfverzonnen opera’s uitvoerde. Als kind had ik een moord gedaan voor zo’n tuin: briljante verstopplaatsen, dieren om te aaien, een vijver om eindeloos pootje te baden en een podium om alle verhalen van de wereld op na te spelen.

Het enige dat wringt is dat terwijl Marie-Antoinette opging in kinderachtige spelletjes de Franse bevolking honger leidde. Zo’n honger dat ze in opstand kwamen en Marie-Antoinette executeerden. Haar leven, dat begon als een sprookje, eindigde niet lang en gelukkig. Terecht, want wat ze het volk heeft aangedaan is onaanvaardbaar. Maar al rondscharrelend in de tuin, een oase van zoemende bijtjes en lila gekleurde vlinders, kan ik het niet laten om mij af te vragen of Marie-Antoinette, toen eigenlijk nog maar een kind, überhaupt wel wist waar ze schuldig aan was?

Billboarder met brains

‘Deze film wordt mede mogelijk gemaakt door…’

Welke snack er ook volgt, Celebrations, chips of hondenbrokken, ik wil het hebben. En wel nu! Gelukkig wint mijn nieuwsgierigheid naar de film het meestal van de lekkere trek – en zet ik tegenwoordig uit voorzorg de fruitschaal binnen handbereik. Bijtend in mijn appel vervloek ik de commerciële zenders, die dik verdienen aan billboarding (want zo heet het aanwakkeren van de snacklust van weerloze filmliefhebbers zoals ik). Gewetenloze honden zijn het, op één uitzondering na…

Die ontdekking deed ik toen ik gister Valkyrie zag. Valkyrie is een film (met Tom Cruise en ‘onze’ Carice van Houten) over de Tweede Wereldoorlog, Operatie Valkyrie om precies te zijn. Operatie Valkyrie was een door Hitler bedacht plan om een mogelijke opstand te onderdrukken. In de film gebruikt Tom Cruise (de held!) dit plan tegen Hitler om het verzet aan de macht te helpen. Hoe het afloopt is – als je braaf hebt opgelet tijdens de geschiedenislessen – bekend, en doet nu ook niet ter zake.

Wat mij boeide is dat Hitler Operatie Valkyrie vernoemde naar een opera van Wagner: Die Walküre (vertaald: The Valkyrie). Uiteraard werd ik in mijn gepeins gestoord door een billboarder die mij dit keer de volgende snack aansmeerde: ‘Deze film wordt mede mogelijk gemaakt door Wagners Piccolinis.’ Ik was met stomheid geslagen: Wagner? Wauw! Een billboarder met brains, het moet niet gekker worden! En van schrik vergat ik te snakken naar zo’n charmante, kleine (maar ondertussen moddervette), minipizza :)